وداع با فرصت فرخنده بندگی

1395/4/15 ۱۰:۲۴

آدمی را با معبود آشنایی‌ها ست، چرا که خمیرمایه وجودش به دست پروردگار مخمر شده «خمرت طینة آدم بیدی اربعین صبا حاً» و پس از آنکه از خاک بی‌مقدار خلق شد با دمیده شدن نفخه الهی مس وجودش زر ناب شد و شرافتی تمام یافت. آدم روح یافته از ذات پاک باری‌تعالی، به دور از هر آلودگی و کدورتی در عالمی از نور در محضر رب کریم، متنعم به انواع نعمت‌ها بود و هیچ حجابی میان او و آفریدگارش حایل نبود.

در بدرقه «رمضان» ماه خوب خدا

اسماعیل علوی : آدمی را با معبود آشنایی‌ها ست، چرا که خمیرمایه وجودش به دست پروردگار مخمر شده «خمرت طینة آدم بیدی اربعین صبا حاً» و پس از آنکه از خاک بی‌مقدار خلق شد با دمیده شدن نفخه الهی مس وجودش زر ناب شد و شرافتی تمام یافت. آدم روح یافته از ذات پاک باری‌تعالی، به دور از هر آلودگی و کدورتی در عالمی از نور در محضر رب کریم، متنعم به انواع نعمت‌ها بود و هیچ حجابی میان او و آفریدگارش حایل نبود. لکن این عیش و تکیه بر مسند کامروایی دیری نپایید و با خطایی، تقرب و آرامش در جوار معبود با هبوط و فرود آدمی، انسان را به خاکدان دنیا کشید. اما خدای سبحان دیگر بار وی را مورد عنایت قرار داد و عهدی با وی بست و آدمی را زینهار داد، تا ابلیس را که دشمن اوست پیروی نکند و با یکتا پرستی و سرتعظیم فرود آوردن بر درگاه الهی، گوهر از کف داده را بار دیگر فراچنگ آورد. لکن چه می‌توان کرد، که تا انسان در سرای دنیا به سر می‌برد تعلقات و جاذبه‌های آن، وی را در ربوده و زنگارهای عالم خاک بر آیینه دلش غبار بی‌خبری می‌افکند.

از آنجا که فطرت آدمی با نفخه الهی، علقه‌ای ازلی دارد، به هرچه دل می‌سپرد آن را محبوب دائمی نمی‌یابد و پس از چندی رهایش ساخته و حیران و سرگردان به مظهری دیگر روی می‌آورد. پس واضح است که تعلقات مادی نمی‌تواند اسباب آرامش و راحتی آدمی را فراهم کند، از این‌رو گاه گاهی به فراخور ظرفیت ایمان و توجهات باطنی، رشحات الهی و نسیم رحمت پروردگار او را به یاد مسکن مألوف و خاستگاه اصلی‌اش می‌اندازد و بازگشت به سرای جاوید و همجواری با آن یار یگانه را تمنا می‌کند.
انسان در این دنیا هر قدرهم که رنگ تعلق پذیرد و به جلوه‌های مادی دنیا روی آورد، اصل و ریشه خویش و منزلگاه واقعی و مقام امن و عیش خود را فراموش نخواهد کرد. براین اساس انسان در دنیا همچون مصیبت‌زده‌ای است که داغ مصیبت تا تازه است بی‌قرارش می‌سازد، ولی به مرور زمان و آرام آرام به سبب اشتغالات دنیوی درد و داغ مصیبت بر وی آسان می‌شود، تا آنجا که فقدان محبوب را به فراموشی می‌سپارد.
گاهی آدمی براثر فرورفتن در تعلقات غیر الهی و دلبستگی به مظاهر دنیوی و با استمرار خطا و غفلت از فطرت الهی خود غافل می‌شود و در پی آن خود و خدای خود را به فراموشی می‌سپارد.آن سان که از لقای محبوب به کلی فارغ می‌شود. با این همه آن ذات پاک یگانه که از او جز خیر و رحمت سر نمی‌زند، برای سعادت و رهایی بندگان، از سر مهر ومحبت، چون غفلت و شقاوت را بر بندگان خود نمی‌پسندد، در مسیر زندگی آدمی ماهی را قرار داده است که همه ساله همچون فیلتر عمر از حجم ناخالصی‌ها کاسته و با تقویت بنیه معنوی، روزهای زندگی انسان را در این ماه مبارک کم و بیش برخوردار از فیض می‌سازد و آنانی که فطرتشان به‌خاک و خاشاک آلوده شده را فرصتی می‌دهد تا در باران رحمت الهی تن بشویند و از فیوضات معنوی ماه خدا روح را سرشار سازند.ماه مبارک رمضان ضمن یاد‌آوری عهد و میثاق ازلی انسان با خالق هستی، زمینه‌های بازگشت و ترک دلبستگی‌های ظلمانی را فراهم می‌آورد و غبار غفلت از روی فطرت انسان می‌زداید و صفت خداجویی فطرت را نمایان می‌سازد.
 سعادت انسان دررضایت الهی و بازگشت به سوی اوست. انسان به مثابه قطره‌ای تنها و جدامانده تنها زمانی به آرامشی عمیق و پایدار می‌رسد که به اقیانوس ربوبی متصل و سلوک معنوی پیشه کند. ماه مبارک رمضان ظرفی است که این ظرفیت را مهیا می‌کند ومی تواند کدورت گناه را از چهره فطرت الهی انسان شسته و او را مستعد بازگشت به سوی معبود کند. نهال محبت و رحمت الهی بیش از هر زمان دیگر در ماه مبارک رمضان است که به بار می‌نشیند واشتیاق بندگان به راز و نیاز در این ماه، بویژه لیالی قدرمیوه گوارای آن است.همچنین بندگان در اوقات اجابت دعا با سرمایه امید از درگاه احدیت، نصرت و یاری تمنا می‌کنند تا راه گشوده و همواررا تا انتها بپیمایند. پیام ماه مبارک رمضان فراهم آوردن امکان دستیابی به کمال و لقای الهی است که محرکی نوید بخش برای انسان است که هر ساله دل انسان را به شوق وصال به تپش وا می‌دارد.در طول سال جان و ضمیر آدمی در تنگنا‌های زندگی غریبانه به‌دنبال راهی است تا دست و پای زنجیر شده خود را رها سازد و آرام و سبکبال به آشیانه اصلی خود باز گردد و حیات را حرارت ایمان بخشد. فضای معنوی ماه مبارک رمضان به انسان مجال می‌دهد تا سرود رهایی سر دهد و با حسرت از اینکه سرمایه عمر را بیهوده هدر داده است یاد کند. دریغا فطرت آدمی که سرمایه ازل و ابد اوست با غبار غفلت پوشیده شود و انسان در سرای دنیا و از خوان لطف و عنایت محبوب یگانه محروم باشد.
روزه این ماه جان و دل را قوت و نشاط بندگی می‌دهد و انگیزه‌ای تا از دامان رحمت الهی بیاویزد و گلایه هجران سر دهد. صحنه رمضان جلوه‌گر تقوا و پرهیزگاری است که مایه روشنی چشم پرهیزگاران و توابین است. تیغ وسوسه‌های شیطان در ماه رمضان کند می‌شود و این ماه به مثابه بوستان معنویت شراره‌های آتش دوزخ را فرو می‌نشاند.
اینک این ماه با همه خوبی‌هایش در آستانه وداع است و آهنگ ترک مان را دارد. امام سجاد(ع) در صحیفه سجادیه در وداع با این ماه در قالب مناجات ، فضایل این ماه بزرگ را بر می‌شمرد و ارجمندی‌هایش را این گونه تعلیم می‌فرماید: «بار خدایا! توماه رمضان را... در میان دیگر ماه‌ها ویژه گرداندی و از میان همه زمان‌ها و روزگاران برگزیدی و آن را برهمه اوقات سال برتری دادی، زیرا در آن قرآن و نور را فرو فرستادی و ایمان را در آن دو چندان کردی و روزه را در آن واجب نمودی و (مردم) را برای شب زنده‌داری برانگیختی و در آن شب قدر را بزرگ داشتی که بهتر از هزار ماه است. سپس ما را با این ماه بر دیگر امت‌ها برتری دادی و با فضیلت آن، ما را برگزیدی.
بنابراین روز آن را به فرمان تو روزه گرفتیم و در شب آن به یاری تو برای عبادت برخاستیم و با روزه و برخاستن شب، خود را در معرض رحمتت که خود ما را در معرض آن گمارده‌ای، قرار دادیم و آن را دستاویز دریافت پاداش تو کردیم.-خدایا- تو از آنچه بندگانت آرزومند آنند سرشاری و هرچه از فضل تو بخواهند می‌بخشی و به کسی که نزدیک شدن به تو را می‌خواهد نزدیکی. این ماه در میان ما چه پسندیده زیست و چون همدمی نیکو با ما همراهی کرد و برترین سودهای جهان را به ما ارزانی داشت. سپس چون زمانش سر آمد و مدتش تمام و شمار روزهایش کامل گشت، از ما جدا شد. اکنون ما با آن چون کسی که جدایی از اوسخت است وداع می‌کنیم و رویگردانی‌اش ما را اندوهگین و بیمناک کرده است. برما است که پیمان استوار و حرمت محفوظ و حق ادا شدنی آن را پاس داریم. – پس- بدرود‌ای ماه بزرگ خداوند و‌ای عید دوستان او! بدرود‌ ای گرامی‌ترین اوقات همراه و‌ ای در میان روزها و ساعت‌ها بهترین ماه. بدرود‌ ای ماهی که در تو رسیدن به آرزوها نزدیک و در دسترس و کارهای نیک در تو گسترده و – فراوان- است. بدرود‌ ای دوستی که چون باشی پایگاهت والاست و چون نباشی نبودنت جانگزاست، و‌ای امیدی که جدایی از تو دردناک است. بدرود‌ ای همدمی که چون رو آوردی، شادی افزودی و چون رو گرداندی و رفتی، سخت اندوهگین‌مان - ساختی. بدرود‌ ای همسایه‌ای که در کنار تو دل‌ها نرم و گناهان کاسته می‌شد. بدرود ‌ای یاوری که ما را در برابر شیطان یاری دادی و ای همراهی که راه‌های نکویی را برای ما هموار ساختی. بسا گناهانی را که از بین بردی و بسا عیب‌های گوناگون که پوشاندی.... بدرود‌ ای ماهی که روزهای دیگر – سال- با تو رقابت نتوانند کرد... و از هر آفتی به‌دوری. بدرود ‌ای ماهی که همراهی و همدلی با تو ناپسند نیست. بدرود ‌ای آنکه با خجستگی‌ها برما وارد شدی و آلودگی خطاها را از –جان – ما شستی. بدرود ای آنکه دیروز چه بسیار به تو آزمند بودیم و فردا چه سخت مشتاق تو خواهیم بود. بدرود تو و بدرود فضیلت‌های تو که از آن محروم گشتیم و خجستگی‌ها و برکات گذشته تو که از دست ما رفت.»

منبع: ایران