اخبار

برای من بسیار دردناک است که در مرگ دوستی که سالهای دراز از لذت هم صحبتی و صمیمیت او بهره مند بوده ام، آنهم در این روزها که هنوز این داغ تازه است، در میان جمع گفتگو بکنم. درد درون را به خلوت باید برد. روزهای اول که این خبر دلسوز را شنیدم بعضی از دوستان که از سابقۀ الفت ما خبر داشتند پیش من آمدند و پرسیدند که در این واقعه چه می گویم و چه می نویسم؟

از میان علوم لغت عربی، یعنی علومی که به زبان و کلمات ارتباط دارد، علم عروض دارای وضع خاصی است. رشته های دیگر این علوم مانند علم لغت به معنی خاص و صرف و نحو و فنون بلاغت به تدریج به وجود آمده و با کوشش دانشمندان متعددی در طی چند قرن بنیاد آن استحکام یافته و کامل شده است.

مدیریت و سازماندهی فرهنگی، به ویژه در بنیاد فرهنگ ایران. نیز می توان فقره 2 را در 3 گنجاند و زمینه ها را به دو زمینه اصلی تقلیل داد. آنچه خانلری را بیش از عامل های دیگر در میان ادیبان معاصر ممتاز می کند،تلاش او درراه دادن روش و نگرش علمی در پژوهش و آموزش زبانی-ادبی و معیارهای دقیق و سنجیده زیبایی شناخت هنری در مطالعات و نقد ادبی همراه با ذوق ادبی کم نظیر، توجه خاص به زبان فارسی،نثر معاصر فارسی،اصول درست نویسی، شیوا و زیبا نویسی و تاکید ویژه بر اصالت و هویت فرهنگی ایرانی و شناخت اصول و دلایل آنهاست.

پرویز ناتل خانلری، یكی از چهره‏ های برجسته ادب فارسی، در سال 1292ش دیده به جهان گشود و در سال 1322 پس از اخذ درجه دكترا در رشته ادبیات فارسی، به سمت استادی دانشكده ادبیات دانشگاه تهران منصوب گردید. استاد خانلری علاوه بر تحقیق و تألیف و انتشار مجله علمی و ادبی "سخن" كه خود راهگشای فرهنگ و ادب این مرز و بوم بود، اشعار نغز و دلنشینی سروده كه قسمتی از آن اشعار در كتاب "ماه من در مرداب" جمع ‏آوری و منتشر گردیده است.

بحث درباره وزن شعر تفصیل زیادی دارد اما من در این‌جا به جزئیات نمی‌پردازم و نکاتی را در باب کلیات کار استاد نجفی در حوزه وزن شعر بیان می‌کنم. آقای نجفی دو استاد داشت که از حضور آنها تأثیر زیادی گرفت؛ یکی آندره مارتینه بود و دیگری مرحوم پرویز ناتل‌خانلری. مارتینه نقش‌گرا بود و به‌عبارت بهتر ساخت‌گرایی بود که معتقد بود ساخت‌گرایی بدون نقش‌گرایی عقیم است. مثلا در بررسی برگ یک گیاه، طبق شیوه او، نخست باید نقش برگ تعیین شود و این نقش را هم خود شما تعیین می‌کنید نه آن پدیده.

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، مرحوم پرویز ناتل‌ خانلری ادیب و سیاستمدار، از سال ۱۳۲۲ تا ۱۳۵۷ مجله «سخن» را منتشر کرد. خاطرات او از سانسور رژیم شاهنشاهی و دام‌هایی که برای او چیده می‌شد، موضوع این بخش از خاطرات اوست که در مجله بخارا، سال پانزدهم، شماره ۹۴، مرداد و شهریور ۹۲ به چاپ رسیده است:

از جمله اموری که ما باید از غربیان بیاموزیم، روش درست مطالعه و دقت در تحقیق مطالب است، چه در مسائل علمی و چه در مباحث ادبی، حدس و گمان، تقریب و تخمین، و اتکا به ذوق و سلیقه شخصی، امروز دیگر ارزش و اعتباری ندارد و حتا در انتقاد ادبی و امور ذوقی به کاری نمی‌آید. وصف‌های کلی و مبهم مانند«فصیح» و «بلیغ» و «منسجم» و «مستحکم» و «زیبا» و «شیوا» و مانند آن‌ها که معمول محقق و ادیب شرقی بوده است و هنوز هست، ممکن است درباره همه‌ی شاعران و نویسندگان یکسان به ‌کار برود، اما هیچ‌یک بر علم خواننده یا شنونده چیزی نمی‌افزاید و شاید تنها فایده‌ی آن‌ها آن باشد که بر جهل و ابهامی که در ذهن گوینده یا نویسنده وجود دارد، پرده‌پوشی کند.

پرویز ناتل خانلری (اسفند 1292 – شهریور 1369) ادیبی توانا بود و نثرنویسی برجسته. علاوه بر قلمروِ قلم و تحقیق، از اوایل دهه 1330 تا پایان پادشاهیِ محمّدرضا شاه (1359 – 1298)، بخشی از زندگی‌اش را در سرسرای سیاست، دولت یا حکومت گذراند: از دوستان امیر اسدالله علم (1357 – 1298) شمرده می‌شد و از فرهنگیان مورد وثوق شاه وقت. این ویژگی، هم در همان دوره و هم به ویژه، در دهه نخست انقلاب و جمهوری اسلامی، انتقادهای مختلفی را از وی موجب شد.