اخبار

این روزها که جهان با پاندمی کرونا دست و پنجه نرم می‌کند و تقریبا روزی نیست که دلمان از ترس ابتلای عزیزانمان به این ویروس آرام و قرار داشته باشد، فرصتی است تا درباره نحوه مواجهه مردم با بیماری‌های واگیردار در طول تاریخ تأمل کنیم. روزهایمان را به‌گونه‌ای سپری می‌کنیم که هراس این بیماری، در تمامی لحظه‌های بیداری و حتی در خواب رهایمان نمی‌کند. این ویروس از صدر تا ذیل زندگی‌مان را تغییر داده و بر ما حکمرانی می‌کند؛ آن‌قدر که با هر نفسی که فرو می‌بریم، می‌ترسیم مبادا آن را وارد بدن خود کرده باشیم.

دوستعلی خان معیرالممالک، نوه دختری ناصرالدین‌شاه قاجار در مقدمه کتاب «یادداشت‌هایی از زندگانی خصوصی ناصرالدین‌شاه» درباره وضع مردم و حکومتی‌ها در هنگام پیدایش و گسترش بیماری‌های همه‌گیر در دوره قاجار، خاطره‌ای روایت می‌کند که به روشنی زندگی و سرنوشت توده مردم را در چنین هنگامه‌هایی در تاریخ ایران بیان می‌دارد «در ‌سال یکهزار و سیصد و نه قمری از عربستان وبائی سهمگین بایران آمد و کشتاری شگفت کرد

وبا در طول تاریخ 7 بار در جهان همه گیری جهان گستر داشته است. تا قبل از قرن 19 محدود به شبه قاره هند بود و در سال 1817 تجارت خارجی عامل انتشار این بیماری به سرزمین های دیگر شد و تلفات عظیمی به بار آورد.

بیماری وبا را «مرض موت» و یا «مرگامرگی» نامیده اند. وبا از خصوصیات سرزمین های عقب افتاده و از عوامل عقب ماندگی است. از جهتی زادۀ فقر است و از جهتی موجد فقر، قحطی می آورد و به دنبال قحطی می آید. معمولاً دامنگیر مردمی است که از وسایل مقدماتی بهداشت و تأمین اجتماعی برخوردار نیستند و در بروز بلا محکوم به توقف اند و محروم از فرار.