اخبار

هفدهمین نشست از مجموعه درس‌گفتارهایی درباره‌ی بوعلی سینا با عنوان «تاملی در مفهوم معرفت از نگاه ابن سینا و مولانا» با سخنرانی دکتر ناصر مهدوی چهارشنبه دوم تیرماه به صورت مجازی پخش شد.

در ابتدای سوره نود (بلد) از قرآن كریم، خداوند پس از چند سوگند غلیظ و شدید با تاكید می‌فرماید كه «به راستی كه انسان را در رنج (كبد) آفریدیم» این بزرگ‌ترین شاهد و گواه بر آن است كه سرشت انسان با رنج ممزوج است و او را از این سرنوشت گریز و گزیری نیست. با این همه اندیشمندان ، متفكران ، طبیبان و دانشمندان همواره كوشیده‌اند با تمایز گذاشتن میان رنج و الم ناضرور از رنج ضروری راهی برای كاستن از درد و رنج انسان بیابند.

عارفان ما به این نکته دست پیدا کرده بودند که آدمی تصویری است از جهان کبیر. یعنی جهانی در وجود او نهفته است که اگر چشم باز کند و وجود خود را دریابد، می‌بیند رازهای شگفت‌انگیزی را می‌تواند در اندرون خود کشف و بیان کند. در یک کلام، شاید یک انرژی بی‌منتهایی در هستی آدمی نهفته شده است که با کمک آن می‌تواند محدودیت‌ها را بشکند و مرزها را کوتاه کند و سیر و سلوک کند و به مدارج بلند آفرینش برسد.

شاید مهم‌ترین نکته‌ای که از سقراط برای ما به یادگار ماند، و البته این یادگار جاودانه و حقیقتی گره‌گشا است، آن بود که گفت حقیقت در گفت‌وگو است. چه بسیار از باورهایی که ما تصور می‌کنیم که قطعی و درست هستند اما وقتی در برابر چالش‌های جدی و طوفانی از پرسش‌ها قرار می‌گیرند، معلوم می‌شود که درست راه را طی نکرده‌ایم و حقیقت را به درستی نشناخته‌ایم. اما چه هنگام بر ما آشکار و برملا می‌شود که راه را درست نرفته‌ایم؟ چه زمانی می‌توانیم احساس کنیم که خطی از حقیقت به دست آورده‌ایم؟ وقتی که ذهن‌مان را بگشاییم.