اخبار

هفدهمین نشست از مجموعه درس‌گفتارهایی درباره‌‌ی جامی به «نور حکمت و سایه‌ی خیال، نقد و تحلیل سلامان و ابسال» اختصاص داشت که با سخنرانی دکتر مهدی محبتی چهارشنبه ۲۰ دی در مرکز فرهنگی شهر کتاب برگزار شد.

شانزدهمین نشست از مجموعه درس‌گفتارهایی درباره‌‌ی جامی به «نور حکمت و سایه‌ی خیال، نقد و تحلیل سلامان و ابسال» اختصاص داشت که با سخنرانی دکتر مهدی محبتی چهارشنبه ۱۳ دی در مرکز فرهنگی شهر کتاب برگزار شد.

پانزدهمین نشست از مجموعه درس‌گفتارهایی درباره‌‌ی جامی به «نور حکمت و سایه‌ی خیال، نقد و تحلیل سلامان و ابسال» اختصاص داشت که با سخنرانی دکتر مهدی محبتی چهارشنبه ۶ دی در مرکز فرهنگی شهر کتاب برگزار شد.

پانزدهمین، شانزدهمین و هفدهمین نشست از مجموعه درس‌گفتارهایی درباره‌‌ی جامی در روزهای چهارشنبه ۶، ۱۳ و ۲۰ دی ساعت ۱۶ به «نور حکمت و سایه‌ی خیال، نقد و تحلیل سلامان و ابسال» اختصاص دارد.

مهدی محبتی، پژوهشگر ادبی و استاد زبان و ادبیات فارسی تاکید دارد که یکی از مهمترین خصیصه‌های ادبیات کلاسیک فارسی درآمیختگی عمیق شاعرانگی و روایت و تعدد و تنوع شیوه‌های روایی در ادبیات منظوم داستانی بویژه داستان‌های منظوم کوتاه است.

مهدی محبتی با بیان این‌که شمس تبریزی یکسره تسلیم فکر و شعر سنایی نبوده، معتقد است: بررسی دقیق ابیات به کار رفته در «مقالات» شمس نشان می‌دهد که در ذهن و زبان شمس تبریزی، هیچ شاعری به اندازه سنایی تأثیرگذار نبوده و ذهن و زبان او را در همه عمر به خود مشغول نکرده است.

وجود فرانکلین لوئیس واقعا از هر دو سو برای فرهنگ و ادب مظلوم روزگار ما نعمتی سترگ بود که دردمندانه در آغاز پختگی عقلانی خویش ، رخت از میان ما بربست و همه عاشقان و خواهندگان این ادب شیرین و دیرین را تنها و در اندوه گذاشت.

اساتید و پژوهشگران با اشاره به اهمیت کتاب قرن های بی زمان در مراسم رونمایی از این اثر تاکید کردند که این کتاب اندیشه عطار را بطور مستقل مورد ارزیابی قرار داده است.

استاد زبان و ادبیات فارسی به اشاره به شعر مولوی گفت: اگر ما عرفان را عوامانه کنیم و بخواهیم در جامعه‌ای پیشاعقلانی مطرح شود، آن جامعه را تباه خواهیم کرد ولی اگر عرفان را پساعقلانی کنیم، یعنی جامعه را به علم و ثبات برسانیم، می توانیم معنای زندگی را از شاعران بپرسیم.

مدت‌ها پیش از آن‌که نشانه‌شناسانی مانند رولان بارت مطرح کنند که تاریخ چیزی جز امور فهم‌پذیر نیست، ادبیات در حالِ خلق داستان‌هایی درباره‌ی تاریخ بود تا از بطنِ آن، مفاهیمی برای معنابخشیدن به زندگی انسان بیرون بکشد. در واقع ادبیات بی‌آنکه بداند جریانی را رقم زده بود که امروز در قالبِ تحولاتِ تاریخ‌نگاری و نقد ادبی با عنوان «فراتاریخ‌نگاری» می‌شناسیم. بر خلاف باور مورخان، حقیقت تاریخی را نمی‌توان در اسناد و مدارکی باقی‌مانده از وقایع جست؛ هیچ سندی قادر نیست به قدرت یک داستانِ کوتاه یا قطعه‌ای شعرِ روایی عمل نموده و بر گوشه‌های تاریکِ تاریخ، نوری بتاباند.