اخبار

بدون‌شک یکی از خصال برجسته دکتر باطنی، دقیق‌بودن و جدی‌بودن ایشان در کارهایش بود. ایشان در کارهای علمی سختگیر بود و در این زمینه اهل تعارف و مسامحه نبود. اگر اثری یا نوشته‌ای یا پژوهشی را به دور از معیارهای علمی تشخیص می‌داد، بدون رودربایستی و خیلی صریح، نظر خود را می‌گفت.

همزمان با هفته بزرگداشت مقام معلم، مراسم اولین سالگرد درگذشت شادروان دکتر محمدرضا باطنی با حضور جمعی از همکاران و شاگردان و دوست‌داران ایشان، 20 اردیبهشت‌ماه 1401 به شکل حضوری و برخط (آنلاین) در تالار حکمت پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی برگزار شد.

به مناسبت چهلمین روز درگذشت محمدرضا باطنی با یادداشت‌هایی از: فاطمه راكعی ، محمدتقی راشد محصل ، زهره زرشناس مصطفی عاصی، یحیی مدرسی امید طبیب‌زاده و كامیار جولایی

ماه‌طلعت باطنی دربارۀ همسر نامدارش گفت: «باطنی نامردی‌های زمانه را با بردباری پشت‌سر می‌گذاشت و از ضوابط خود کوتاه نمی‌آمد. اصول این مرد، دادگری، ترویج علم، آزادگی، دوستی و نگاه‌داشتن جانب حق بود. او سعی می‌کرد هرکسی که نیاز به کمک‌های علمی دارد را راهنمایی کند و در این راه از هیچ کوششی فروگذار نمی‌کرد. خوشبختانه تلاش‌های او از نظرها پنهان نماند.»

محمدرضا باطنی در گفت‌وگویی با مجله مترجم در میانه دهه هفتاد، درباره سابقه کار مطبوعاتی‌اش گفته بود: «من هیچ‌ وقت خودم را مطبوعاتی ندانسته و نمی‌دانم. کار مطبوعاتی من از اینجا شروع شد که روزی نامه‌ای برای روزنامه آیندگان که تازه راه افتاده بود فرستادم که حاوی درددلی بود و انتظار چاپ‌شدن آن را هم نداشتم. چند روز بعد مشاهده کردم که آن نامه در سرمقاله روزنامه آیندگان چاپ شده و امضای من زیر آن است.

زنده‌یاد دکتر محمدرضا باطنی با نوشته‌های خودش زبان‌شناسی را که در آغاز یک علم تقریبا تازه‌واردی بود، همگانی کرد. به نظر من باطنی بیش از هر کس دیگری به همگانی‌شدن زبان‌شناسی کمک کرد برای اینکه با نوشته‌های سهلِ ممتنع خودش قوانین پیچیده زبان‌شناسی را که برای جامعه ایرانی نو به‌شمار می‌رفت به نحوی درآورد که برای همه قابل درک بود.

محمدرضا باطنی در سال 1313 در اصفهان به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی را در سال 1326 در حالی تمام کرد که هر سال شاگرد اول می‎‌شد. متأسفانه به علت بیماری طولانی پدر و تنگدستی خانواده امکان ادامه‎ تحصیل و ورود به دبیرستان برای او فراهم نبود. از این‌رو، در 12‌سالگی به‌ناچار برای امرارمعاش ترک تحصیل کرد و در بازار اصفهان مشغول به کار شاگردی و پادویی مغازه شد.

زنده‌ یاد محمدرضا باطنی، از دوستان و همکاران قدیمی‌ام بود؛ سال 1348، دو سال پیشتر از من وارد گروه زبان‌شناسی دانشگاه تهران شد و همان سال از پایان‌نامه دکترای خود با عنوان «توصیف ساختمان دستوری زبان‌ فارسی» بر اساس نظریه مقوله و میزان هلیدی، زبان‌شناس مشهور بریتانیایی دفاع کرد. همان سال هم نتیجه این پایان‌نامه از سوی نشر امیرکبیر منتشر شد.

ژاله آموزگار با اشاره به دوستی دیرینه خود با محمدرضا باطنی می‌گوید: بدون اغراق او از نوادر روزگار بود.

محمدرضا باطنی مقاله‌ها و دیدگاه‌های بحث‌برانگیز و بعضا متفاوتی داشت که گاهی برخلاف جریان حاکم بر فضای ادبی و فرهنگی ایران بود.