اخبار

پیشینه پیوند زبان و هویت را احتمالاً بتوان تا دورانی بازگرداند که گروهی از مردم نسبت به باهمستانی (community) که به آن تعلق دارند و به پیروی از آن به عناصری که این تعلق گروهی بر شالوده آنها استوار شده، خودآگاهی پیدا می‌کنند. هر گاه یکی از این عناصر هویت‌بخش «زبان» باشد، اندیشه پاسداری از آن نیز پدیدار می‌شود. در این نوشتار برآنیم تا ریشه‌های هویتی زبان پارسی را در دوره‌های باستان و میانه بررسی کنیم.

بیاید گاسیپ کنیم، کفش واکینگ خریدم، از گروه لفت دادم یا جوین شدم، رفتم مال، لباس خریدم، تکست بده، تایمش خوب نیست، بیاید امشب فان داشته باشیم. می‌توان این مدل جمله‌ها را تا ١٠، ٢٠پاراگراف دیگر ادامه داد. جملاتی که «صرف و نحوش فارسی است و لغاتش انگلیسی» و این روزها در شبکه‌های اجتماعی و گفتار روزانه بسیاری از جوانان و نوجوانان و حتی بزرگسالان، شنیده می‌شوند.

هر چند با توجه به پیشینه و پیوستگی دیرپای تاریخی-فرهنگی کردان ساکن عراق امروزی با ایرانیان، بسیار شگفت‌انگیز می‌نماید؛ اما باید با شرمساری اذعان کرد که برای نخستین بار در دهه‌های اخیر است که استادان دانشگاه و مدیرانی از اقلیم کردستان عراق برای گسترش روابط فرهنگی به ایران آمده‌اند و در این راستا، نشست «زبان پارسی، وضعیت کنونی و پیشینه آن در کردستان عراق» را به همت پژوهشکده فرهنگ و هنر جهاد دانشگاهی در دانشکده ادبیات دانشگاه تهران، ۲۴ بهمن‌ماه، برگزار کردند.