اخبار

فکر ایجاد دانشگاه تهران اولین بار در سال ۱۳۰۵ به‌طور رسمی مطرح شد. در اسفند ماه این سال، ضمن مذاکرات قبل از دستور مجلس شورای ملی «دکتر اسماعیل سنگ» نماینده شهر ساری، لزوم ایجاد دانشگاه را مطرح کرد و به «سید محمد تدین» وزیر وقت معارف گفت: «بواسطه نداشتن اونیورسیته [یونیورسیته - دانشگاه] است که محصل به اروپا می‌رود و دست ما به‌طرف خارجی‌ها برای جلب مستخدمین خارجی دراز است.»

با تلاش‌ فرهنگیان ایران‌دوست و آزاده و دانشمند و تکاپوهاى دکتر على‌اکبر سیاسى ـ رئیس وقت دانشگاه تهران ـ در بهمن سال ۱۳۲۱ و پیشنهاد زنده‌یاد دکتر مصدق در مجلس چهاردهم مبنى بر استقلال مالى دانشگاه و تصویب آن در سوم بهمن ۱۳۲۳و در نهایت امضاى لوایح استقلال دانشگاه و ابلاغ آن توسط دکترمصدق در تاریخ ۲۷ دى ۱۳۳۱، استقلال دانشگاه قانونى و عملى گردید. پس از امضا و ابلاغ قانون استقلال مالى دانشگاه، رئیس دانشگاه تهران (دکتر سیاسى) به اتفاق شوراى دانشگاه و تعدادى از استادان در خانه دکترمصدق حضور یافته و از پشتیبانى‌هاى رئیس دولت از دانشگاه سپاسگزارى نمودند.

ایران در گذار به دنیای جدید نیاز به نهادهای نوینی در همه عرصه‌ها داشت. شکل‌گیری برخی از این نهادها بدون پیشینه فرهنگی و تاریخی و با اتکا به آموزه‌ها و دستاوردهای غربی رخ داد و برخی دیگر بازنمایی و بازسازی داشته‌های تاریخی و فرهنگی بودند. روز پانزدهم بهمن ۱۳۱۳ سنگ‌بنای دانشگاه تهران، اولین نهاد آموزش عالی در ایران گذاشته شد. نهادی که ترکیبی بود از ریشه‌های سنتی و فرهنگی و مؤلفه‌های فرهنگی و تمدنی جدید.

دانشگاه تهران که به اندازه آثار دیگر فهرست موقت یونسکو ارزش ثبت جهانی ندارد در حالی به این فهرست اضافه شد که پیش از این پرونده راه آهن سهمیه ایران برای ثبت جهانی را سوزانده بود!

گذاشتن نخستین سنگ بنای دانشگاه تهران در زمین‌های جلالیه تهران در ‌سال ١٣١٣، گشایش یک دروازه نو در مسیر دانش‌خواهی و علم‌اندوزی ایرانیان به شمار می‌آید؛ از آن‌رو که دانشگاه تهران تاثیری شگرف در سرنوشت زندگی ایرانیان سده چهاردهم خورشیدی داشته است.

از تأسیس کتابخانۀ دانشکدۀ ادبیات سالیان زیادی نمی گذرد، وعذلک در همین سنین معدود کوشش فراوان شده است که کتب آن به میزان قابل ملاحظه یی افزایش یابد و ترتیب استفادۀ از آن برای دانشجویان و آقایان اساتید و فضلا و دانشمندان ایرانی و خارجی به حداکثر امکان آسان و فراهم باشد.

در شمال غربی شهر تهران در 1312 صحرای شنزاری بود که از جنوب به خندق(شهر طهران) و از شمال به تپّه های قریۀ امیرآباد تا فرحزاد منتهی می شد. در این دشت تنها آبادی که به چشم می خوردباغ بسیار وسیعی بود که عمارت مختصری در جنوب آن در دو طبقه ساخته و به درخت های کاج احاطه می شد و در تمام آن باغ اشجار میوه بسیار کاشته بودند.

تاریخ معاصر ایران در دوران پهلوی دوم فراز و نشیب‌های فراوانی دارد. فراز‌و نشیب‌هایی که تاکنون درباره آنها سخن‌های بسیاری گفته شده است؛ اما حادثه‌ای که در روز میانی بهمن سال 1327 اتفاق افتاد، رویدادی بود که می‌توانست عصر تازه حکومت شاه جوان پهلوی را رقم زند. وقایع سال‌های بعد دوران اوج قدرت محمدرضا پهلوی را حداقل 10 سال به تاخیر انداخت. ساعت سه بعدازظهر جمعه 15 بهمن 1327 شاه آن روز ایران در مقابل دانشکده حقوق دانشگاه تهران مورد سوء‌قصد قرار گرفت؛ اما از آن جان سالم به در برد. هر چند ضارب در همان صحنه کشته شد، اما آنچه شاه در روزها و سال‌های بعد از آن رقم زد...

سومین هم‌اندیشی استادان و فرهیختگان علوم انسانی دانشگاه تهران و جمعی از استادان و صاحب نظران علوم انسانی در رشته‌های مختلف برگزار شد.

مرمت سردر دانشگاه تهران به عنوان بخشی از پروژه پیرایش و آرام‌سازی پهنه خیابان انقلاب اسلامی آغاز شده است.‌