اخبار

مرحوم دکتر حسن حبیبی، در سال ۱۳۱۶ در تهران زاده شد. در سال ۱۳۳۵ وارد دانشگاه شد و به طور همزمان در دو رشتۀ حقوق و ادبیات به تحصیل پرداخت. برای ادامۀ تحصیل به فرانسه رفت و دکتری حقوق از دانشگاه سوربن گرفت. دکتر حبیبی در بهمن‌ماه ۱۳۵۷ همراه با امام خمینی(ره) به وطن بازگشت.

«شاید 10، 15 روز قبل از فوتش تمام کاغذهایی را که در خانه بود، برد. محافظ اصلی‌‌اش که همیشه همراهش بود، به من گفت یک دستگاه خردکن گرفت و شاید صد کارتن کاغذ و کتاب را نگاه می‌کرد، ورق می‌زد ساعت‌ها و می‌گفت که بگذار در خردکن و خردش کن، تا از بین برود. این اواخر خیلی به ایشان اصرار کردند که چیزهایی بنویسد، اما می‌گفت که یا آدم باید دروغ بنویسد تا اتفاق خاصی بیرون نیفتد، اختلاف پیش نیاید و گرفتاری برای کسی ایجاد نشود، یا اگر واقعیت را نوشتی، بعد دیگر تکفیر می‌شوی و خلاصه اگر زنده بودی که ممکن است به بد و بلا گرفتار شوی، اگر هم مرده باشی که لعنت برایت می‌فرستند.»

آخرین روز آگوست ۱۹۸۷ خبری عجیب و ناگوار مورد توجه رسانه‌های جهان قرار گرفت: آیت‌الله سید موسی صدر روحانی مبارز و رئیس مجلس اعلای شیعیان لبنان در لیبی ناپدید شد. معمایی که بعد از ۳۸ سال به عنوان یکی از نقاط مبهم تاریخ معاصر ناگشوده باقی مانده است.

در این مراسم ابتدا دکتر مهدی محقق رئیس انجمن گفت: من هفت سال پیش دچار عارضه قلبی شدم و دکتر حبیبی به دیدار من در بیمارستان مهر آمد و متأسفانه همان‌گونه که گفته‌اند «همی گفتم که خاقانی دریغا گوی من باشد دریغا من شدم اکنون دریغاگوی خاقانی» با اینکه هفت سال بزرگتر از ایشان بودم، دکتر حبیبی فوت کردند و من در محضر شما هستم. وی افزود: من ایشان را از جوانی می‌شناختم.

مراسم بزرگداشت استاد فرهیخته مرحوم دکتر حسن حبیبی حقوقدان، ادیب برجسته، موسس فرهنگستان زبان و ادب فارسی و بنیاد ایران‌شناسی در انجمن آثار و مفاخر فرهنگی برگزار می‌شود.

اگر به نتيجه كار با اندكي دقت نگريسته شود، مي‌توان در بسياري از توصيفها از كثرت داده‌‌ها و برخي توضيحات ريزبينانه درباره داده‌‌ها، بيش و كم شگفت‌زده شد و گهگاه مطالبي از اين دست را نقد كرد و آنها را توضيح واضحات، پرگويي و درازگويي، اطناب مملّ و يا گزارشهاي ساده‌لوحانه و نظير آن دانست. اما اگر در اين نقد به برخي از اصول مربوط به گزارشهاي فني و مستند توجه شود و به ويژه اگر به اين نكته بسيار مهم روان‌شناختي عنايت شود كه وقتي هدف و غرض ايجاد اطمينان در مخاطبِ پژوهشگري است كه مي‌خواهد با استفاده از اطلاعات عرضه شده درباره يك بناي مهم، از لحاظ كاركرد ـ حتي با نديدن بنا ـ ديگر بار آن را در ذهن خود بسازد، بايد پذيرفت كه گزارشگر بايد تيزبين و ريزبين باشد تا بتواند به نياز اين پژوهشگر پاسخ مناسب بدهد.