اخبار

همزمان با ثبت ملی «هنر نگارگری مینیاتور» در فهرست میراث ناملموس، «بیژن کامکار» - نوازنده ساز رباب -، و «محمود فرشچیان» - استاد هنرنگارگری - به عنوان حاملان میراث فرهنگی در فهرست گنجینه‌های زنده بشری قرار گرفتند.

نیم قرن از آنچه به گفته او ادای دینش به موسیقی بود می‌گذرد و حال با دلی آرام و بی‌دغدغه نظاره گر آیندگان موسیقی ایران است، جوانانی که به گفته بیژن کامکارچشم‌انداز موسیقی کشورمان هستند. او زاده ارومیه و پرورش یافته درآغوش پدری که تاریخ موسیقی، نامش را به ثبت رسانده است؛ استادحسن کامکار.

بیژن کامکار گفت: دوران طلایی موسیقی اصیل ایرانی با گروه چاووش و تلاش های پدرانه هوشنگ ابتهاج شکل گرفت. خواننده و نوازنده گروه موسیقی کامکارها و عضو گروه چاووش که این گروه در ساخت و تولید آثار ماندگار موسیقی اصیل فعال بود، در مراسم میراث دیداری شنیداری کتابخانه ملی ایران اظهار داشت: جرقه اولیه مشعل چاووش در خانه ما در سنندج زده شد.

چندی پیش از سنندج به من اطلاع دادند که گویا در اصفهان عزیز و زنجان نازنین عده‌ای هنر دوست و عاشق دف برای به ثبت رساندن این ساز تحت عنوان ساز سنتی و متداول این مناطق اقدام کرده‌اند. اینجانب به‌عنوان نخستین کسی که دف را در موسیقی ایران به‌عنوان‌ سازی که قرن‌ها در مراسم تکایای دراویش قادری کردستان مورد استفاده قرار می گرفت

بیژن كامكار از بزرگ هنرمندان موسیقی است. در آن سوی رشته كوه‌های زاگرس، شهر سنندج زاده شد و موسیقی را نزد پدر آغاز كرد و به سرعت راه پیشرفت پیمود و به تهران آمد. قبل از انقلاب به همراه دیگر هنرمندان صاحب‌نام همكاری‌اش را با رادیو تهران آغاز كرد و بعد از اعتصاب به اعتراض جنایات شاه و كناره‌گیری از رادیو و سپس انقلاب و پیوستن به گروه‌های شیدا و عارف و چاووش. در خلق آثار بی‌شمار انقلابی در جایگاه خواننده و نوازنده فعالیت كرد و با تشكیل گروه كامكارها، موسیقی را ادامه داد. او سال‌ها فعالیت‌هنری كرد و به موسیقی این مرز و بوم خدمت كرد. متاسفانه چند سالی است كه از بیماری رنج می‌برد و چندباری تن به تیغ جراحان سپرده، با این احوال، عشق، درد و رنج و بیماری نمی‌شناسد و بیژن كامكار كه نه تنها دف را به عرصه موسیقی ایران زمین بازگرداند، بلكه با اجراهای متعدد خارج از كشور باعث شناساندن این ساز با قابلیت، به دنیای غرب شد. بیژن كامكار هنوز هم برای مردمش می‌خواند و می‌نوازند.