اخبار

در نیمۀ اول قرن هشتم ه. ق در شاهنامه‌های مصور شیراز با بازنمایی خاصی از نگارۀ «بهرام گور و آزاده در شکارگاه» مواجهیم که در دو شاهنامۀ «کاما»ی سلجوقی، و شاهنامۀ 833 ق تیموری، دیده نمی‌شود و آن نقشمایۀ «آزادۀ در حال مرگ» در شاهنامه‌های 731، 733 و 753 ق اینجوست.

در این مقاله برآنیم که با بررسی زیباشناسانۀ مرگ یکی از شخصیت های حماسۀ فردوسی، گوشه ای از قابلیت پویایی و تأویل این اثر را تصویر کنیم. بنیاد اسطوره ای ـ تاریخی متون حماسی در ظاهر آنان را به سوی تفسیرناپذیری سوق میدهد، در حالی که بافت داستان های شاهنامه به گونه ای است که متن را به شدت تأویلی مینماید.

داستان «برداشتن تاج از میان دو شیر» یکی از روایت های نمادین است که در اثر جاوید حکیم فردوسی و حکیم نظامی با شباهت های فراوان و تفاوتی اندک نقش بسته است. در این مقاله با بهره گیری از نظریۀ «ژیلبر دوران» به بررسی کارکرد تخیّل شیر در دو منظومۀ شاهنامۀ فردوسی و هفت پیکر نظامی پرداخته شده است.

این مضمون که کسی به غار، چاه، گودال، قبر، زیر زمین و... می رود و در آنجا عروج می کند و غایب می شود یا زندگانی ابدی می یابد و تا رستاخیز زنده می ماند/ می خوابد تا در آخرالزمان ظاهر شود، نمونه های مختلفی در روایات حماسی- اساطیری، آیینی- اعتقادی و تاریخی دارد.

مدیرکل دفتر ثبت آثار تاریخی، از اضافه شدن محوطه «بندیان درگز» خراسان رضوی در فهرست موقت میراث جهانی یونسکو خبر داد.

داستان‌های حماسی و عاشقانه ایرانی قرن‌ها پیش، دستمایه آفرینش بخش مهمی از آثار نگارگری اصیل ایران در قرن چهارم شد؛ دوره‌ای که با تاثیر از هنر مانوی به نام «مکتب سلجوقی» شناخته می‌شود. با گسترده شدن قلمرو پادشاهی سلجوقیان در ایران، هنرمندان ایران در سایه حمایت پادشاهان هنردوست بار دیگر فرصت یافتند هنر اصیل گذشتگان خود را در آثارشان زنده کنند. آثاری که بخش اعظم آن‌ها در خارج از مرزهای کشور و در موزه‌های معتبر دنیا معرف هنر بزرگ و اصیل ایرانیان در یک دوره خاص است.