اخبار

تبحّر شگفت‌انگیز استاد بدیع‌الزّمان فروزانفر در ادب فارسی و عربی، طبعاً انتظار اهل تحقیق را از ترجمه‌های ایشان افزایش می‌دهد، امّا متأسفانه نمونه‌های چندانی از ترجمۀ ایشان در دست نیست و جز ترجمۀ رسالۀ حیّ بن یقظان از ابن طفیل و ترجمۀ منظوم چند شعر ، برخی آیات، احادیث و عبارتهای عرفانی ، ضمن تألیفات استاد، ترجمۀ دیگری از او فعلاً به دست دوستدارانش نرسیده است و سال‌هاست که دیدۀ مشتاقان در حسرت دیدار «ترجمۀ کامل قرآن مجید» به قلم استاد به راه مانده است.

تبحّر شگفت انگیز استاد بدیع الزّمان فروزانفر در ادب فارسی و عربی، طبعاً انتظار اهل تحقیق را از ترجمه های ایشان افزایش می دهد، امّا متأسفانه نمونه های چندانی از ترجمۀ ایشان در دست نیست و جز ترجمۀ رسالۀ حیّ بن یقظان از ابن طفیل و ترجمۀ منظوم چند شعر، برخی آیات، احادیث و عبارتهای عرفانی، که در تألیفات استاد به چاپ رسیده، ترجمۀ دیگری از او فعلاً به دست دوستدارانش نرسیده است و سال هاست که دیدۀ مشتاقان در حسرت دیدار«ترجمۀ کامل قرآن مجید» به قلم استاد به راه مانده است.

چنانکه عنوان خطابه حکایت می کند دربارۀ ابو علی و ارتباط وی با تصوف که شیخ چنانکه بیاید در بعضی کتب و رسائل خود آنرا تأیید و تقویت نموده و در پاره یی موارد بر خلاف و در تضعیف آن اشاراتی فرموده است.

اما طرح اصلی عبارت است از اجتماع مرغان و مجمع ساختن آنها برای برگزیدن و پیدا کردن پادشاهی که بر آنها فرمانروایی کند زیرا معتقد بوده اند که بدون پادشاه زندگانی کردن و آسوده زیستن کاری دشوار و صعبناک است و در آن مجمع هدهد به پا خیزد و سخن می گوید و خود را بدان که فرستاده سلیمان سوی بلقیس بوده وصف می کند و سیمرغ را شایسته سلطنت و فرمانروایی بر مرغان معرفی می نماید وزان پس هر یک از مرغان عذری پیش می آورند و از طلب سیمرغ و پژوهش جایگاه و کنام وی تن می زنند ولی هدهد هر یک از آن مرغان عذری پیش می آورند

از جمله مشكلات اهل فرهنگ در ایران، دشواری دسترسی به متون كلاسیك عربی و خوانش آنهاست. گنجینه عظیم فرهنگ ایران در دوره تمدن اسلامی، برای كسانی كه با زبان عربی آشنا نیستند، همچون گوهری دست نیافتنی است. سنت ترجمه متون اصیل اسلامی در حوزه های مختلفی چون تاریخ، ادب، شرعیات، عقلیات و غیرها، دیرین است. بر این دیری و دوری تنها با ترجمه های موثّق و فخیم می توان غالب شد. مع الاسف، دسترسی به این متون برای فارسی زبانان همچنان آرزویی دیرین باقی مانده است. نمونه های خوبی از این نوع ترجمه ها در سالیان اخیر صورت گرفته است. ترجمه حی بن یقظان ابن طفیل، به دست توانای استاد بدیع الزمان فروزانفر و ترجمه مقدمه ابن خلدون به قلم شیوای محمد پروین گنابادی از این دست آثار ماندگاراند.

در چاپ سوم مجموعه اشعار شادروان استاد فروزانفر، که در سال 1382 ش با نام دیوان بدیع الزمان فروزانفر منتشر شد، 2738 بیت از سروده های چاپ شده وچاپ نشدۀ استاد را گردآوردم. این کار، حاصل جست و جوی نگارنده از سال 1349 تا 1382 در مجلات و روزنامه ها، جٌٍنگ ها، یادنامه ها و سالنامه ها بود. به رغم چنین کوششی، در مقدمۀ دیوان متذکر شدم که اشعار استاد را نباید به این مقدار منحصر دانست و می توان انتظار داشت که در آینده در میان مجموعه ای یا نزد شاگرد ارادتمندی، ابیاتی از او به دست آید.