اخبار

زمستانِ سالِ ١٣٩٤ مصادف شده بود با ماه‌های منتهی به درگذشت مادر بسیار كهنسال استاد احمد پژمان و به همین سبب استاد نسبت به دفعات قبل مدتی طولانی‌تر را در ایران اقامت كردند و همین فرصتی پیش آورد كه در آن چندماه باهم روی یكی- دو موضوع كه سال‌ها مشتاق و مترصد انجام آنها بودم كار كنیم. یكی ضبط و انتشار اثر درخشان او «دیورتیمنتوُ» بود كه به همت خانه هنر خرد و علی صمدپور به سرانجام رسید و دیگری كوشش برای ضبط و انتشار خاطرات او در قالب یك كتاب كه نامش را گذاشته بودم: «مثل یك نُت گمشده، خاطرات و اندیشه‌های احمد پژمان»

در كار ما روزنامه‌نگاران كمتر پیش می‌آید كه قصد كرده باشیم درباره هنرمندی ویژه نامه‌ای تدارك ببینیم و پیشنهادمان با استقبال اكثر فعالان جامعه موسیقی روبه‌رو شود؛ یا عده‌ای موافق موضوع نبودند یا انواع كدورت‌ها دست و دل آنها را از مصاحبت و همیاری باز می‌داشت. اما گردآوری پرونده‌ای برای احمد پژمان الحق كه برای خودمان جای شگفتی داشت. به جرات می‌توان گفت تا «پ» پژمان را می‌آوردیم از آهنگساز، موسیقیدان و فیلمساز همه و همه با هیجان خاصی از موضوع استقبال می‌كردند. استقبالی كه علاوه بر جایگاه مهم پژمان در موسیقی از فروتنی و وقار مثال زدنی‌اش می‌آمد.

هر آهنگسازی می‌تواند از هر تکنیک جهانی و هر دستاوردی که در موسیقی است استفاده کند و مشکلی هم وجود ندارد. ما برای گوش آدم‌ها موسیقی می‌نویسیم و زمانی که آن شخص آن صوت و قطعه را می‌شنود باید حتماً نشانی از فرهنگ بومی و هویت ایرانی در آن بکار رفته باشد و این کار بستگی به توانایی آن آهنگساز دارد که آیا می‌تواند این تکنیک‌ها را در خدمت آن موسیقی به کار ببرد یا فقط یک تقلید ناقص و بی‌هویت از یک موسیقی بیگانه است مهدوی: امروزه تعدادی از دانشجویانی که در زمینه موسیقی آموزش دیده‌اند و تخصص پیدا کرده‌اند و تعدادشان هم نسبت به قبل از انقلاب بیشتر است متأسفانه علیه استادان خود طغیان می‌کنند و بر این تصورند که به جایی رسیده‌اند و هر چه به موسیقی مغرب زمین و اروپا نزدیک ترمی شوند بر این باورند که مثلاً جهانی شده‌اند و این‌گونه می‌خواهند خود را مطرح کنند و به نوعی معضل اجتماع و هنر شده‌اند پژمان: