تعزیه در تکیه دولت؛ یادی از معمار عظیم‌ترین نمایش‌خانه تاریخ ایران

1394/7/28 ۱۱:۴۸

تکیه دولت تا پیش از احداث کاخ‌ها و ساختمان‌های بلند در اواخر دوره قاجار، از بلندترین بناهای پایتخت بود به‌طوری‌که از پنج فرسنگی شهر پیدا بود. امروزه یکی از معدود آثار باقی‌مانده که توصیفی از وضعیت تکیه دولت در اختیار ما می‌گذارد، تابلوی "تصویر تکیه دولت" اثر کمال‌الملک است که نه‌تنها از لحاظ طرح و ترکیب و رنگ آمیزی اثری بدیع و شاهکاری نفیس به شمار می‌آید، بلکه ازآنجاکه نشان‌دهنده طراحی و معماری یک بنای عظیم تاریخی است و به‌ویژه ازاین‌جهت که بیان‌کننده مراسم پرجلال و شکوه تعزیه‌داری است، یکی از گویاترین اسناد مهم ملی ایران نیز به‌حساب می‌آید.

تکیه دولت تا پیش از احداث کاخ‌ها و ساختمان‌های بلند در اواخر دوره قاجار، از بلندترین بناهای پایتخت بود به‌طوری‌که از پنج فرسنگی شهر پیدا بود.

امروزه یکی از معدود آثار باقی‌مانده که توصیفی از وضعیت تکیه دولت در اختیار ما می‌گذارد، تابلوی "تصویر تکیه دولت" اثر کمال‌الملک است که نه‌تنها از لحاظ طرح و ترکیب و رنگ آمیزی اثری بدیع و شاهکاری نفیس به شمار می‌آید، بلکه ازآنجاکه نشان‌دهنده طراحی و معماری یک بنای عظیم تاریخی است و به‌ویژه ازاین‌جهت که بیان‌کننده مراسم پرجلال و شکوه تعزیه‌داری است، یکی از گویاترین اسناد مهم ملی ایران نیز به‌حساب می‌آید.

به‌عنوان معمار سازنده تکیه دولت، از معماری نه‌چندان معروف به نام حسینعلی مهرین نام برده شده است. ساختمان تکیه دولت به‌صورت گرد و مدور و محیط بر محوطه وسیعی که قطر تقریبی آن را شصت متر و ارتفاعش را در حدود بیست‌وچهار متر و مساحتش را دو هزار و هشت‌صد و بیست و چهار متر مربع ذکر کرده‌اند. این ساختمان در اصل سه طبقه بود، و با سردابه عظیمش چهار طبقه و تمام بنای آن از آجر تقریباً سفید ساخته شده بود. تکیه دولت تا پیش از احداث کاخ‌ها و ساختمان‌های بلند در اواخر دوره قاجار، از بلندترین بناهای پایتخت بود به‌طوری‌که از پنج فرسنگی شهر پیدا بود.

موقعیت و بنای تکیه دولت

برخی از پژوهشگران ازجمله بهرام بیضائی، مهدی فروغ و یحیی ذکاء معتقدند که ساختمان تکیه دولت بر اساس طرح میدان‌ها و برخی کاروانسراها و تکایا طراحی و ساخته شده بود. گرچه در مورد موقعیت دقیق تکیه دولت، تفاوت‌هایی جزئی در اسناد برجای مانده موجود است، امّا بر اساس نقشه‌ای که عبدالغفارخان نجم الملک یا همان نجم الدوله در سال ۱۳۰۹ قمری از وضعیت تهران قدیم رسم کرده‌، این بنا در ضلع جنوب شرقی باغ گلستان و در جنوب غربی شمس‌العماره و روبه روی مسجد شاه قرار داشته و قبلاً در جای آن، انبار دولتی ارگ شهر بر پا بوده است. برخی قطعه زمین مورد استفاده برای احداث این بنا را، منزل مسکونی تخریب شده امیرکبیر دانسته‌اند و برخی دیگر نیز نوشته‌اند که منزل امیرکبیر همراه با قسمتی از زندانخانه دولتی و سیاهچال که بقایای گرمابه مخروبه‌ای بودند، در کنار چند انبار قدیمی، محل احداث تکیه دولت بوده است.

صحن مرکزی این بنا را داربستی از الوار و تیرهای چوبی می‌پوشاند که با بست‌ها و تسمه‌های آهنی درهم چفت شده و بر روی دیوارهای بنا تعبیه شده بود و سقفی گنبدی را بر روی صحن تشکیل می‌داد که در مواقع لزوم چادر کرباسی ضخیمی بر روی آن می‌کشیدند.

تکیه دولت سه ورودی داشت؛ ورودی اول، ورودی اصلی و بزرگ در ضلع شرقی تکیه بود که برای ورود مردان با دری دو لنگه و سردری جناغی طراحی شده بود. ورودی دوم، ورودی ضلع غربی برای زنان، از سمت میدان ارگ با سردر جناغی و شش مناره کوچک در دو طرف که با کاشی مُعَقَّلی پوشیده شده بود. ورودی سوم هم راهرو پر پیچ وخم و تاریکی بود که قسمت شاه نشین تکیه را به ضلع جنوبی کاخ گلستان وصل می‌کرد و شاه برای ورود به تکیه از آن می‌گذشت.

در اطراف صحن، بیست طاق (هر یک به عرض هفت ونیم متر) با دیوارها و ستون‌های کاشی کاری قرار داشت و روی طاق‌ها اتاق‌هایی در دو طبقه ساخته شده بود. اتاق‌های طبقه اول ویژه وزیران و حکام ولایات بود که با نظارت ناظر یا کارپرداز کاخ، یا به‌اصطلاح آن دوره فراش‌باشی، میان آن‌ها تقسیم می‌شد. اتاق‌های طبقه دوم اُرُسی داشت و ویژه بانوان حرم بود. جلوی غرفه‌های طبقه فوقانی را پرده می‌کشیدند و هر غرفه متعلق به یکی از زنان حرم شاه بود که آن‌ها هم مهمان‌های خود را که از طبقه اعیان بودند، برای تماشای تعزیه به غرفه خود دعوت می‌کردند. طبقه سوم، جایگاه نقاره‌چی‌ها بود که با نرده‌ای حفاظت می‌شد.

منبع: هنرآنلاین