مهربانان، انتقال دهندگان سنت و فرهنگ ملی ایرانی به دورۀ اسلامی

1399/9/3 ۱۰:۰۷

مقالۀ حاضر به بررسی بیتی از هفت پیکر نظامی می پردازد و برای اثبات فرضیۀ مورد نظر، سیر تاریخی خنیاگری را از ایران و بین النهرین باستان، بررسی و ارتباط آن را با آیین مهر و دین زردشت، تحلیل و ارزیابی می کند.

بیژن ظهیری ناو -  جعفر عشقی

چکیده: مقالۀ حاضر به بررسی بیتی از هفت پیکر نظامی می پردازد و برای اثبات فرضیۀ مورد نظر، سیر تاریخی خنیاگری را از ایران و بین النهرین باستان، بررسی و ارتباط آن را با آیین مهر و دین زردشت، تحلیل و ارزیابی می کند. نگارندگان کوشیده اند نمودهایی از این رامشگران را در ادبیاتِ ایران پس از اسلام بررسی کنند و به اثبات برسانند که واژۀ «مهربان» در دوره ای از ایران باستان به نوازندگان و آوازخوان های آیینی اطلاق می شده و در برخی از آثار ادبیات فارسی نمود یافته است. همچنین ننشان داده ایم که مهربانان، خنیاگران مرتبط با آیین مهر بوده اند که پیش از گوسان ها ظهور کرده اند. اینان به همراه گوسان ها انتقال دهندۀ داستان ها، حماسه ها، سنت ها و فرهنگ ملی ایران از دوران باستان به دورۀ اسلامی به شمار می آیند. واژۀ «نوایین» نیز که به اشتباه در همۀ متون فارسی با صفت مرکّب «نوآیین» خلط شده، در اصل به عنوان واژه ای مستقل، صفت نسبی از «نوا» است و باید به «دارای نوا» معنی شود.

ادب پژوهی سال هشتم تابستان 1393 شماره 28

دریافت مقاله

منبع: پرتال جامع علوم انسانی