سرودی برای تقدیس هویت ملی

1396/12/22 ۰۸:۱۸

میان تمام ترانه‌هایی كه با تاریخ موسیقیایی ایران گره خورده است، نمونه‌های ماندگاری وجود دارد كه هیچگاه از گذر زمان جا نمانده‌اند و فارغ از تمام حواشی، نسل به نسل جلو آمده‌اند و محبوبیت‌شان همان‌طور دست‌نخورده باقی مانده است؛ ترانه‌هایی كه امضای صاحب اثر می‌شوند و تا همیشه یاد او را زنده نگه می‌دارند. سرود «ای ایران» یكی از این ترانه‌های ماندگار است.

عبدالجبار كاكایی: میان تمام ترانه‌هایی كه با تاریخ موسیقیایی ایران گره خورده است، نمونه‌های ماندگاری وجود دارد كه هیچگاه از گذر زمان جا نمانده‌اند و فارغ از تمام حواشی، نسل به نسل جلو آمده‌اند و محبوبیت‌شان همان‌طور دست‌نخورده باقی مانده است؛ ترانه‌هایی كه امضای صاحب اثر می‌شوند و تا همیشه یاد او را زنده نگه می‌دارند. سرود «ای ایران» یكی از این ترانه‌های ماندگار است.

ترانه‌ای كه سروده حسین گل‌گلاب است و برای شاعرش شبیه امضای درخشان و ناب است. ماندگاری‌ این ترانه ویژگی‌های بسیاری دارد. جدا از تلفیق كلام و موسیقی ترانه «ای ایران» كه به‌هرحال مورد توجه آهنگسازها هم قرار گرفته، جوهری در این شعر وجود دارد كه باعث ماندگاری آن شده است؛ می‌توان گفت به نوعی تقدیس هویت ملی ایران و به تعبیر شاعر، مرز پُر گوهر است.

نام هیچ شخصی در این سروده نیست و نوعی فروتنی ملی در این اثر دیده می‌شود كه شاعر آن را در این كلمات بروز داده است. اشارات مشهوری كه جز مواردی است كه مردم با آنها مانوس هستند، مانند فداكاری در راه وطن و مقاومت در برابر دشمنان وطن، از جمله ویژگی‌هایی است كه این اثر را در ذهن همگان ماندگار كرده و می‌بینیم كه بعد از گذشت سال‌ها نه تنها از یادها نرفته كه نسل به نسل زنده مانده و شنیده شده است. علاوه بر این، زمان سرودن این ترانه، شهریور ماه سال ١٣٢٠ مصادف با یكی از پُرمخاطره‌ترین دوره‌های تاریخی ملت ایران بود.

درست در این نقطه عطف، ترانه‌ای شكل می‌گیرد كه میان ده‌ها سرودی كه ساخته شده، جزء معدود ترانه‌هایی است كه نام هیچ رییس، قوم، حاكم یا پادشاهی در آن نیست و شاید یكی از دلایل این اتفاق حس مالكیت حسین گل‌گلاب به آثار خودش است. حسین گل‌گلاب شاعری بود كه به كارهایش احساس تعلق‌خاطر داشت و آنها را حفظ می‌كرد .