1396/10/2 ۰۹:۰۹
در شمارۀ بهار فصلنامۀ دریچه مقاله ای از دانشمند گرامی، جناب جویا جهانبخش، در باب معنای مصراع ثانی بیتی از مؤخرۀ شاهنامه خواندم و به حسن سلیقه و دقت نظر و حدت ذهن آن دوست دانشمند آفرین گفتم.
این بیت در آخر شاهنامه، ضمن شکایت فردوسی از بزرگان و فضلایی که شاهنامه اش را استنساخ می کرده اند و بجز تمجید و تحسین چیزی به او نمی داده اند، آمده است. نص بیت مورد نظر با دو بیت ماقبل آن به قرار زیر است:
بزرگان و با دانش آزادگان/ نبشستند یکسر همه رایگان
نشسته نظاره من از دورشان/ تو گفتی بُدَم پیش، مزدورشان
جز احسنت از ایشان نبد بهره ام/ بکفت اندر احسنتشان زهره ام
(خالقی، هشتم – 879/ 486: 881)
دریچه، شماره 44
دریافت مقاله
منبع: میراث مکتوب
کاربر گرامی برای ثبت نظر لطفا ثبت نام کنید.
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید