1395/4/27 ۱۳:۵۸
در میان تمام منابع شرقی که دربارۀ تاریخ و فرهنگ ایرانیان در دست داریم، آن که از همه مفصل تر است تا کنون کمتر از بقیه مورد استفاده قرار گرفته است. منظور شاهنامۀ فردوسی است. علت آن روشن است. چون این کتاب، اثری علمی نیست، بلکه شعر است. بنابراین سرایندۀ آن چندان در بند بازگویی حقایق تاریخی و یا به مفهوم امروزی، علمی نبوده است، بلکه می خواسته توصیفی شاعرانه به دست دهد و افسانه ها، داستانهای روزگاران گذشته و قصص مربوط به نامداران و پهلوانان را که قسمتی از آنها به صورت مکتوب و قسمتی دیگر در قالب روایات شفاهی در بین ایرانیان رواج داشته، بازسازی کند.
منحصراً با توسل به شیوه ها و تحلیل های علمی، همانگونه که در مورد اسناد تاریخی معمول است نمی توان به کنه چنین اثری پی برد. آگاهی های تاریخی و اطلاعات مربوط به تاریخ و فرهنگ موجود در آن را تنها از راه غیر مستقیم تفسیر و تعبیر ادبی – شهودی می توان کشف و ارزیابی کرد، برای این امر احاطۀ کامل به این منظومۀ شصت هزار بیتی ضرور است. ...
آشنا سال پنجم مهر و آبان 1374 شماره 25
دریافت مقاله
منبع: پرتال جامع علوم انسانی
کاربر گرامی برای ثبت نظر لطفا ثبت نام کنید.
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید