تفاؤل؛ قصیده...

منسوب به شاه نعمت‌الله ولی کرمانی، نورالدین نعمت‌الله فرزند عبدالله، (حلب 731- ماهان 834/1331-1431م). قصیده‌ای‌ست در قافیه «م». در پایان برخی از نسخه‌های آن آمده: نعمت‌الله نشسته در کنجی ـ از همه برقرار می‌بینم. قصیده‌ای‌ست در پیشگویی. فراگیری تاریخی آن یکسان نیست، گویا در روزگارها بر شمار بیت‌های آن افزوده می‌شده است. حتی در هند نیز با قافیه دیگر بر آن افزوده شده است.
نسخۀ در دست 23 بیت است.
آغاز:   
قدرت (صورت) کردگار می‌بینم
حــالـت روزگــار مـی‌بینـم
از نجــوم ایـن سخن نمـی‌گویـم
بلکـه از کـردگـار مـی‌گویم
انجام:   
تـرک و عیـار و مست مـی نگر
خصم او در خـــار مـی‌بینـم
منابع دیگر:  مشترک، 7/490؛ ذریعه، 9/1215 «دیوان...»؛ اعلام، 3/2534 نعمت‌الله؛ طبقات، 9/147؛ صفا، 4/221 پابرگی؛ نفیسی، 1/187، همانجا، 2/753 که نمایه کارهای کرمانی را داده و این در میان آنها نیست.