چاپ مطلب 
رحلت "شیخ طوسی" مؤسّس حوزه ی علمیه ی نجف اشرف (460 ق) 
تاریخ انتشار ۱۳۹۸/۶/۳۱ , ۸:۱۴
شیخ ابوجعفر محمد بن الحسن طوسی معروف به شیخُ الطّائفه از ستارگان درخشان جهان اسلام در سال 385 قمری در خراسان به دنیا آمد. در سال 408 قمری یعنی 23 سالگی به بغداد كه مركز بزرگ علوم و فرهنگ اسلامی آن زمان بود مهاجرت نمود و تا پایان عمر در عراق ماند. وی مدت پنج سال ازمحضر درس شیخ مفید مستفیض شد و 23 سال هم از خدمت سیدمرتضی شاگرد ارزشمند شیخ مفید بهرهمند گشت. شیخ طوسی پس از استادش سید مرتضی، ریاست علمی و فتوایى شیعه را بر عهده گرفت و به علت یك سلسله آشوبهای به وجود آمده از سوی مخالفان، خانه و كتابخانهاش به تاراج رفت. شیخ كه خانه، كتابها و دستنوشته های خود را در بغداد از دست داده بود، به نجف اشرف مهاجرت كرد. او حوزهی علمی جدیدی را در آنجا به وجود آورد و پایههای استوار این مركز بزرگ را بنا گذاشت به طوری كه پس از گذشت هزار سال از آن تاریخ، هنوز اصالت علمی خود را حفظ كرده و دیگر مراكز اسلامی را تغذیه ی فرهنگی میكند. شیخ طوسی فقه را با نگارش كتاب "المَبسوُط" وارد مرحله ای جدید نمود، ولی دو اثر بسیار مهم ایشان با نام "تَهذیب" و "اِستِبصار" در كنار كتاب "كافی از كلینی" و "من لایحضُرُه الفَقیه از شیخ صدوق" كتب چهارگانه ی حدیث شیعه را تشكیل میدهند. شمار آثار شیخ طوسی به بیش از 50 جلد میرسد كه التِبْیان فی تفسیر القرآن در 10 جلد، تَلْخیصُ الشّافی، كتابُ الابْواب و... از آن جمله اند. گذشته از آثار گرانبها و ارزشمند علمی، دانشوران بزرگی در حوزه ی درسی شیخ طوسی پرورش یافتند كه شمار آنان را افزون از سیصد دانشمند مجتهد نوشته اند. شیخ طوسی سرانجام در محرم سال 460 قمری در 76 سالگی رخ در نقاب خاك كشید و در نجف اشرف به خاك سپرده شد.
چاپ مطلب