حسین قوللر آغاسی، نقاش قهوه‌خانه‌ای حسین قوللر فن و هنر نقش اندازی روی کاشی وروغن کاری بر دیوار را از 9 سالگی نزد پدرش استاد علی رضا قوللرآموخت. نخستین کار نقاشی از داستان‌های شاهنامه و واقعه کربلا را به سفارش مشهدی صفر اسکندریان، قهوه چی قهوه خانه معروف به مش صفر در میدان سید اسماعیل، بالای آب انبار سید اسماعیل آغاز کرد.هفته‌ها، شبانه روز در این قهوه خانه می‌ماند و داستان‌هایی را که از زبان شاهنامه خوان و نقال قهوه‌خانه می‌شنید، روی پرده و بوم می‌آورد.او یکی از دو بنیانگذار شیوه خیالی نقاشی سنتی معروف به نقاشی قهوه‌خانه بود.

نقاشی معروف به قهوه خانه‌ای دو جنبه قابل توجه دارد. یکی این‌که تنها بازمانده میراث نقاشی سنتی مکتب زند و قاجار است که از پیچ وخم زمانه گذشته و تا به امروز دوام آورده و حرکتش پیوسته بوده است. با کار استادان بزرگ عصر قاجار تفاوت‌هایی عمده دارد و ساده‌تر شده است.

این مقاله ضمن تجزیه و تحلیل خطّ «نسخ ریحانی» با تکیه بر قرآن موجود در مجموعهٔ شیخ صفی‌الدّین اردبیلی به مطالعهٔ عوامل شکل‌گیری و افول این خط می‌پردازد. این خط، که در منابع مختلف، به‌اشتباه با عناوین خطّ نسخ، محقّق، ریحان و ثلث معرفی شده است، همانند خطوط توقیع، رقاع، تعلیق، نستعلیق از ترکیب و تلفیق دو خط مختلف ایجاد شده است.

«عباس بلوکی فر» نقاش قهوه خانه ایِ متولدِ استان مرکزی، از جمله پیشگامان این هنر تاریخی است که به سبب قدرت قلم و توانایی به کارگیری رنگ در پرده هایش، همواره مورد تحسین بود.

آسمان موسیقی ایران پر از ستارگان و نوادری است که در جای جای سرزمین گوهرخیز ایران بدنیا آمدند که حسن کسایی نوازنده بی‌بدیل نی یکی از این مفاخر بوده که شرح اشتیاق و حکایتش امروز سوم ماه مهر زادروز این هنرمند اصفهانی شنیدنی است.

«هنگامی که در ایران از بازارچه‌ای می‌گذرید و یا از کوچۀ محله‌ای قدیمی رد می‌شوید، به یک جور تو رفتگی برمی‌خورید که در دیواری تعبیه شده است و پنجرۀ مشبک آهنی قسمتی از آن را می‌پوشاند.

یک پژوهشگر هنر یکی از دلیل استمرار نیافتن نقاشی قهوه‌خانه‌ای به‌ویژه با موضوعات دینی را محدودیت‌های مذهبی عنوان و اظهار کرد که از نظر فرهنگ‌ عمومی نمایش برخی از این آثار در مراسم‌ها و مکان‌های مذهبی با محدودیت‌هایی مواجه بوده است و همین امر منجر به کاهش تقاضا برای خلق چنین آثاری شد.

واژه های گوشه، ردیف، دستگاه، کلاسیک و حتی مُد در موسیقی ایران واژه هایی تو در تو و مرتبط با یکدیگرند، یعنی تعاریف آنان درهمدیگر درپپیچیده شده و تا کلیتی جامع با ارجاع به هرکدام در دست نباشد تعریف هریک با کاستی مواجه خواهد شد. وقتی می گوئیم دستگاه مجموعه ای از گوشه ها است

نهم امردادماه، هشتاد و نهمین زاد روز شادروان همایون خرم است که با کوشش فراوان موسیقی ایرانی را به مجامع علمی – هنری جهان معرفی کرد. با توجه به جایگاه نا به‌جای موسیقی ایرانی و عدم شناخت مردم نسبت به این هنر پرواضح است که شناساندن آن در مراکز بین المللی کاری بس دشوار بود ولی زنده یاد همایون خرم دمی از تلاش باز نایستاد و با نوشتن مقالات، سخنرانی‌ها و اجرا توانست قابلیت‌های منحصر به فرد موسیقی ایرانی و مشاهیر آن را به رخ جهانیان بکشاند.

شصت‌و‌پنج سال از مرگ رضا محجوبی از ویولن‌نوازان و آهنگسازان نامدار ‌موسیقی ایران می‌گذرد. شیوه ویولن‌نوازی او کاملاً ایرانی بود و سرپنجه‌های‌ شیرینش خیلی‌ها را مسحور می‌کرد. محجوبی را به‌واسطه شرح حال روزگارش و آنچه که بر او گذشت «رضای مجنون» می‌نامیدند؛ درباره جنونی که در اواخر عمر گریبانگیرش شد حرف و حدیث‌های زیادی وجود دارد اما شاید عشق، علاقه به هنر و موسیقی محجوبی شیدا را به وادی جنون کشانید.

شاید در نگاه نخست به نظر نرسد که «هنر» با همه زیبایی و ظرافتش در کنار «سیاست» با نگاه کلان مدیریتی آن، قابل بحث و بررسی باشد؛ اما نگاهی دقیق‌تر به ماهیت، کارکرد و اهداف «هنر» و «سیاست» در صحبت با فردی که به لزوم صورت‌بندی‌‌های تازه دانش و سیاست در دوره پساگونه‌شناسی جهان اعتقاد دارد، ارتباط این دو مقوله عمیق‌تر به نظر می‌رسد.

آیین پلاک‌کوبی منزل استاد یدالله کابلی از استادان برجسته خط شکسته ایران صبح چهارشنبه ۲۶ تیر ۱۳۹۸ در محل زندگی این استاد انجام شد.

۲۹ تیرماه، شصت و پنجمین سالمرگ استاد رضا محجوبی نوازنده چیره دست ویولن است که بسیاری او را «رضا دیوونه» و جمعی نیز وی را «بهلول» موسیقی ایران می نامیدند.

موضوع همان بحث قدیمی تقابل سنت و مدرنیته است. زمانی که آندره گدار در تاسیس مدرسه هنرهای زیبا در ۱۳۲۰ مشارکت می‌نمود و برنامه درسی تدوین می‌کرد و مدرسه را سرپرستی و مقارن آن مجله سخن پیرامون هنرهای تجسمی نوین غرب و جریانات تجسمی معاصر ایران در دهه ۲۰ مباحثی را مطرح می‌کرد که چندان مورد توجه جامعه نبود مگر تعدادی انگشت‌شمار، بذر هنر مدرن با تاخیر یکصد ساله در ایران کاشته می‌شد

جریان «قدیم نویسان معاصر» به عنوان جریانی نوین در خوشنویسی ایران است که ثابت کرد این هنر در دایره تکرار محدود نیست و پویایی ذاتی هنر را هرچند با کند در خود دارد. کاوه تیموری جامعه شناس و پژوهشگر هنر که قرار است در نشستی تخصصی با عنوان «قدیم نویسان معاصر؛ جریانی نوین در خوشنویسی ایران» به تبیین این جریان هنری بپردازد خوشنویسی را پدیده‌ای اجتماعی و در عین حال هنری می‌داند و بر خلاف بسیاری، معتقد است که این هنر نیز همانند سایر رشته‌های هنری از نوعی پویایی برخوردار است و قدیم نویسان معاصر از جمله پویش‌های گواه این مدعاست.