علی محمد مودب میگوید شاعر عابر نیست، بلکه یک شهر و تاریخ زنده است و همه تاریخ درون شاعر زنده است و اوست که حافظ مرزهای تمدن و فرهنگ است.
علی محمد مودب میگوید شاعر عابر نیست، بلکه یک شهر و تاریخ زنده است و همه تاریخ درون شاعر زنده است و اوست که حافظ مرزهای تمدن و فرهنگ است.
در نخستین روز از اردوی پنجمین دوره آموزشی شعر جوان انقلاب اسلامی در شیراز که از سوی موسسه فرهنگی شهرستان ادب در دست برگزاری است، کارگاهی با حضور علی محمد مودب شاعر و مدیر این موسسه فرهنگی برگزار شد.
مودب در این جلسه با بیان اینکه شعر و ادبیات می تواد تحول در سبک زندگی شود گفت: یک شاعر در طول عمر ادبی خود می تواند بحث های فنی در شعر، فصاحت، بلاغت، و سخنوری را از اساتید یاد بگیرد ولی مسئله مهمی که به عقیده مودب، لازم است آفتابگردان ها در این اردو ها به آن برسند، شناخت خود است.
مودب در ادامه گفت: یک شاعر، باید جایگاه خود را بازبینی کند و به این سوال برسد که برای چه می نویسیم؟ هر شاعری در شروع با توجه خاص با برخی جاذبه های بیرونی جهان خودش شعر میگوید اما تا به کی این محرک های زود گذر میتوانند انگیزه ای برای سرایش شعر باشند.
او در ادامه اضافه کرد: ما ها آمده ایم تا خودمان بسوزیم و جهانی را روشن کنیم.
او در ادامه گفت ما با مسائل و دغدغه های مختلفی رو به رو هستیم و نباید در چنگ یک دغدغه بمانیم و این مسئله باید برای خود شاعر روشن گردد که راز اشتهار شعر چیست؟ شنیده شدن و چه نوع دیده شدنی مد نظر ماست؟
مدیر موسسه شهرستان ادب اضافه کرد: شاعر مسئول ادراک است، ادارکی همه جانبه، او لایه ها را می بیند و وجودش درگیر میشود و شعور شاعر درگیر مسائل می شود.
او در ادامه خطاب به شاعران جوان گفت: وقتی با پدیده ای رو به رو می شوید که همه گیر شده، آن مسئله یجاری را نکوبید و در پی کشف راز آن باشید. راز های این مسائل باید از بعد های فنی و محتوائی مورد بررسی قرار بگیرند. راز این مسئله باید کشف شود که چرا یک شاعری، بیشتر دیده شده و بیشتر خوانده میشود؟
مودب در ادامه به ذات اصلی شاعر اشاره کرد و گفت: شاعر عابر نیست، بلکه یک شهر و تاریخ زنده است و همه تاریخ درون شاعر زنده است و اوست که حافظ مرزهای تمدن و فرهنگ است. حتی اگر به این موضوع در واقعیت هم نگاه کنیم، خواهیم دید شاعران تاثیرگذار ادبیات معاصر نیز زاده مرزهای کشوراند.
شاعر مجموعه «دست خون» گفت: با نگاهی به تاریخ ادبیات فارسی می بینیم شاعرانی که به قرآن، مفسران اصلی آن یعنی اهل بیت و مسائلی که ذیل این کتاب آسمانی تعریف میشوند، توجه کرده اند یا با آنها پیوند داشته اند، این شاعران ماندگارتر بوده اند.
علی محمد مودب در ادامه گفت، می خواهیم سخن بگوئیم و می خواهیم آن سخن شنیده شود، ولی همیشه باید حواسمان باشد که ببینده اصلی کیست. می فرماید: هو الاول و الاخر. بعضا تلاش های شاعر برای دیده شدن به جایی می رسد که یادشان می رود عالم، دو چشم بینائی دارد که واقعی ست و اصیل، آن هم بینائی حضرت باری تعالی ست.
به عقیده این شاعر معاصر، شاعر علاوه بر اینکه باید دنبال ساختار شکنی، فصاحت، بلاغت، و به روز بودن هست باید دنبال ساحت دیگری نیز باشد.
او در ادامه به حدیثی از امام سجاد اشاره کرد و گفت: یکی از راه های نزدیک شدن به آن ساحت جدید، قرآن است که امام سجاد ع می فرمایند: در عالم هیچکس نباشد، و فقط من باشم و قرآن، تنها نیستم.
این شاعر معاصر در آخر گفت: در صدد این باشیم که گفتگوی خود با خدا را اصلاح کنیم برویم دنبال خودمان باشیم.
منبع: مهر