زورخانه یکی از مظاهر تجلی فرهنگ پهلوانی ایران است. جایی که ورزشکاران با آداب خاصی به آن وارد می‌شدند، به گود پا می‌گذاردند و در آن میان به زورآزمایی و کشتی می‌پرداختند. قدمت زورخانه‌های کنونی را هفتصد سال و همزمان با دوران زندگی پوریای ولی برآورد کرده‌اند. اما ریشه‌های این ورزش باستانی بسیار دورتر از این تاریخ است.
ورزش و آیین پهلوانی زورخانه‌ای ریشه در سیره حضرت علی (ع) و آموزه‌های اصیل ایرانی دارد که در شاهنامه حکیم فردوسی نمود یافته است. این ورزش اخلاقی که با هنر و موسیقی توأمان است، در ۱۶ نوامبر ۲۰۱۰ مصادف با ۲۵ آبان ۱۳۸۹ در فهرست آثار ناملموس یونسکو به ثبت رسیده است.
ورزش پهلوانی و زورخانه ای تبلوری از فرهنگ ایرانی و اسلامی به شمار می رود که با خُلق و خوی مردانگی و صفت های پسندیده اخلاقی همراه است و با کمک به همنوعان و مستضعفان پیوندی عمیق دارد. از این رو ترویج این ورزش ملی و مذهبی سبب می شود تا بسیاری از آسیب ها و مشکلات در جامعه کاهش یابد.
یک هنرمند نقاشی‌های خود را با موضوع ورزش زورخانه‌ای و با هدف گرامیداشت یاد جهان‌پهلوان تختی به‌نمایش می‌گذارد.
گفتاری در تاریخ و آداب و اصطلاحات ورزش باستانی و زورخانه زورخانه، اسم مكان است و به ورزشگاه محدودی می‌گویند كه جمعی از مردان در آن به ورزش و تمرین هنرهای ورزشی می‌پردازند. در منابع و تواریخ موجود، سابقه‌ای از ورزش یا حضور زنان در زورخانه نمی‌شناسیم اما در سنوات اخیر كه تربیت بدنی جمهوری اسلامی، حمایت‌های ویژه‌ای از ورزش باستانی به عمل آورده، بحث درباره حضور زنان در این ورزش و اختصاص برخی زورخانه‌ها به بانوان نیز مطرح و چند سالی هم در یك یاد و مكان ورزشی مورد توجه و امتحان قرار گرفت.
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید