اخبار

در دل سرزمین فارس، بقایای یکی از باشکوه‌ترین آثار تاریخ ایران همچنان استوار ایستاده است؛ مجموعه‌ای که روزگاری نماد اقتدار، هنر و نبوغ مدیریتی ایرانیان باستان بود و امپراتوری هخامنشی از آنجا بر قلمرویی پهناور فرمان می‌راند.

اصطلاح ایران یک مفهوم جامع از فلسفه فرهنگی سرزمین ایران تاریخی است که بنیان و اساس آن بر تخت جمشید اتکاء دارد.

بنیاد فرهنگی ایران و انیران باستان با همکاری مؤسسه علمی و فرهنگی نیمروز نشست «بررسی زنان درباری و اقتصاد تخت جمشید؛ دستورهای کتبی و مدیریت املاک» را برگزار می‌کنند.

تخت‌ جمشید یا پارسه شاخص‌ترین بنایی است که از دوره هخامنشیان بر جای مانده است. این بنای عظیم نتیجه کار صنعتگران، هنرمندان و کارگرانی است که با تلفیق هنر بومی ایرانی و هنر سایر ملل آن را بنا نهاده‌اند.

در بسیاری از سرزمین‌ها و ازجمله در ایران که میراث مکتوب کاغذی آن در طول تاریخ در اثر تهاجم اقوام مختلف بارها از بین رفته است، میراث مکتوب ماندگارتر در قالب میراث صخره‌ای و سنگ‌نبشته‌ها، آجر نوشته‌ها و گل نبشته‌ها و. نقش ویژه‌ای در حفظ فرهنگ و تمدن این سرزمین ایفا کرده است.

بررسی تصاویر تخت جمشید از زمان بیرون آمدن از زیر خاک تاکنون نشان می‌دهد که آکیناکه یا دشنه‌ای که به کمر رییس تشریفات در صحنه بار عام شاهی (داریوش شاه) در دوره‌های مختلف بسته شده، سرنوشتی متفاوت داشته اما چند سالی است که اثری از آن دیده نمی‌شود و سرگذشت نامعلومی پیدا کرده است.

نگاهی دقیق به وضع کنونی تخت جکشید گویای عظمت و آبادانی دوران گذشته پرافتخار آنست. زمانیکه کاخهای باشکوه و بیشمار آن به جلگه مرودشت سایه می افکند

هیات مشترک ایرانی ایتالیایی پس از ۱۰ سال و در آخرین فصل از کاوش‌های باستان‌شناسی، موفق شدند اثبات کنند کوروش بنیانگذار حکومت هخامنشی، فرمان ساخت دروازه پردیس پارسه را صادر کرده و این دروازه باشکوه در دوره فرزندش کمبوجیه به بهره‌برداری رسیده است.

نمونه‌هایی از نخستین عکس‌های شناخته شده از تخت جمشید در دهه‌ی ١٨۵٠ منتشر شده که دیدن آن خالی از لطف نیست. این تصاویر که از نگاه دوربین لوییجی پِشه عکاس ایتالیایی در سال ١٨۵٨ میلادی ثبت شده است.