ادبیات و عصر فضا / سخنران: محمدعلی اسلامی ندوشن

1396/7/11 ۱۵:۴۶

ما کسانی که در این روزگار زندگی می کنیم، خصوصیتی نصیبمان شده است که هیچ یک از نسل های گذشتۀ بشر را در تاریخ جهان شامل نبوده و آن این است که ناظر برتر رفتن انسان از کرۀ خاکی شده ایم. این خصوصیت، هم کنجکاوی و هم مسئولیت ما را بر می انگیزد.

ما کسانی که در این روزگار زندگی می کنیم، خصوصیتی نصیبمان شده است که هیچ یک از نسل های گذشتۀ بشر را در تاریخ جهان شامل نبوده و آن این است که ناظر برتر رفتن انسان از کرۀ خاکی شده ایم. این خصوصیت، هم کنجکاوی و هم مسئولیت ما را بر می انگیزد.

عصر تازه ای که در زندگی بشر آغاز شده است، یعنی عصر راه یافتن انسان به فضای نامتناهی، تنها از لحاظ پیشرفت فن و امکانات تازه ای که از قبل آن به دست می آید حائز اهمیت نیست، از جهت تأثیری که این پیشرفت در سایر شئون زندگی انسان می گذارد نیز شایستۀ تأمل است.

ناصرخسرو در نهصد و اندی سال پیش گفت:

درخت تو گر بار دانش بگیرد

به زیر آوری چرخ نیلوفری را

امروز این چرخ نیلوفری جولانگاه آدمیزاد است، و ماه زیبا و مرموز که هزاران سال محبوب دست نیافتنی شاعران و عاشقان  و شب زنده داران بوده است، اکنون آغوش خود را بر روی فرزندان زمین گشوده است.

دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران، سال هجدهم، آذر 1350 شماره 2 (پیاپی 76)

دریافت مقاله

منبع: پرتال جامع علوم انسانی