تولد "آرتور شوپنهاور" فیلسوف آلمانی (1788م)

1395/12/4 ۰۹:۳۰

آرتور شوپِنْهاوِر فیلسوف معروف آلمانی در 22 فوریه 1788م در دانتزیك آلمان به دنیا آمد. او به خاطر مرگ زودهنگام پدر و بی‌‏توجهی مادر، دارای طبیعتی ناآرام، متزلزل و پر از سوءظن و عصبانی بود.

آرتور شوپِنْهاوِر فیلسوف معروف آلمانی در 22 فوریه 1788م در دانتزیك آلمان به دنیا آمد. او به خاطر مرگ زودهنگام پدر و بی‌‏توجهی مادر، دارای طبیعتی ناآرام، متزلزل و پر از سوءظن و عصبانی بود. شوپنهاور در جوانی با عقاید بودا آشنایى یافت و پس از تحقیق و تفكر زیاد، به آیین بودایى اعتقاد كامل پیدا كرد. وی از آن پس مدتی به تدریس روی آورد اما چون كارش نگرفت آن را رها كرد و در سال 1819م كتاب معروف خود به نام جهان به صورت اراده و اندیشه را، منتشر نمود. چون كتابش نیز مورد توجه مردم واقع نشد به سختی از مردم رنجیده خاطر شد و نسبت به اجتماع، بدبین گشت. از این رو، سی سال آخر عمر را به تنهایى در گوشه‌‏ای به سر برد و به تفكر پرداخت. شوپنهاور از گوشه انزوای خود، جهان را نظاره می‏كرد و نژاد بشر را توده‏ای از حیوانات نامطلوب می‌‏دید كه محكوم به زندگی پُرستیز و پررنج و بی‏امید هستند. او معتقد بود كه حقیقت جهان، خواست و اراده است و شخص، آن گاه به وجود خود پی می‌‏برد كه اراده بر انجام كاری كند. اصلْ در انسانْ اراده است و همه نیروها، انواعی از اراده هستند. او می‏‌گفت: بیایید در این باب نیندیشیم كه چه داریم، بلكه بدان بیندیشیم كه چه هستیم. بیایید به جای آنكه صندوق‏های خود را پر كنیم، فكر خویش را پرورش دهیم. از این بالاتر، بیایید اراده خود را برای غلبه و پیروزی بر دیگران فرو گذاریم. پیروزی را در درون خود بجوییم. چنین اراده‌‏ای به ما آرامشی می‏‌دهد كه بالاتر از حد تصور است. آرامش كامل روح است. آن‏گاه فقط دانش و معرفت برای ما باقی می‏‌ماند و اراده زایل می‏‌شود. از سوی دیگر به عقیده شوپنهاور، اصل در زندگانی، رنج و گزند است و لذت و خوشی، همانا دفع اَلَم است. هر چه موجود جاندار در مرتبه حیات برتر باشد رنجش بیشتر می‏‌باشد، چون بیشتر حس می‏كند و آزار گذشته را بیشتر به یاد می‏آورد و رنج آینده را بهتر پیش‏‌بینی می‏‌كند. شوپنهاور اعلام می‏دارد كه جنگ، اصل همه شرها در زندگی دردآلود ماست و در دنیای دیگر، درد و رنجی بزرگ‏تر از آن چه در این دنیا هست وجود ندارد. پس چاره نجات از این دوزخ جهانی این است كه از جنگ و جدال باز ایستیم و زندگی خود را با اندیشه‏‌های فلسفی مورد تأمل قرار دهیم، چرا كه چاره ما در ثروت نیست بلكه در حكمت است. شوپنهاور به عنوان فیلسوفی بدبین، زندگی را سراسر رنج و عذاب می‏داند و آن را به مرگی تشبیه می‏كند كه دم‌‏به‌‏دم به تاخیر می‌‏افتد، سرانجام در حالی اجل می‏رسد كه آدمی سودی از حیات خویش نبرده است. مذهب شوپنهاور، اصالت تصور و وحدت وجود بود و عقیده داشت كه جهان و هرچه در او هست، عوارض و حوادث و نمایش است و آن چه ما درك می‏كنیم، مصنوع ذهن خودمان است. شوپنهاور نه به روح معتقد است نه به ماده، بلكه به جهان موجود علاقه دارد. وی علاوه بر آن كه، فلسفه را امری ضروری می‌‏دانست، عقیده داشت كه فلسفه نباید با جملات پیچیده آمیخته گردد. اندیشه‌‏ها و آثار شوپنهاور تا سال‏های متعدد، خواننده‏‌ای نداشت تا این‏كه در اواخر عمر، اقبال مردم به وی افزایش یافت. آرتور شوپنهاور در تمام عمر، تنها زیست و در خانه‌‏اش را به روی همه بست. حوصله تحمل سروصدا را نداشت و بیشتر عمرش را در سكوت اندیشه‏‌هایش گذراند تا این كه سرانجام در 23 سپتامبر 1860م در 72 سالگی درگذشت.