اسطوره، چشمه‌گانی برای هنر / محسن میهن دوست

1395/10/7 ۱۱:۲۹

هنر میوه درخت آدمی در دایره مینایی است. نیز خم و چم آن، از جمله رد به اسطوره و آیین، زندگی و مرگ و منزلت شیئی می برد. انسان هنگامی که در گستره ی فرهنگ و شعائر هستی شناسانه ی چند خوانشی، زبان آور دیده می شود.

هنر میوه درخت آدمی در دایره مینایی است. نیز خم و چم آن، از جمله رد به اسطوره و آیین، زندگی و مرگ و منزلت شیئی می برد. انسان هنگامی که در گستره ی فرهنگ و شعائر هستی شناسانه ی چند خوانشی، زبان آور دیده می شود. ضرباهنگ «هنر» آن جا که از تخیل پویا و فرافکن اسطوره نشان و جوهر یافتگی پیدا کرده است، رموز واژگانی در پرسش و پاسخ مقدور، در ناخودآگاه و خودآگاه آن همان  رنگ و لعابی است که پرده پندار و واقع را نگاره گری بخشیده است.

اسطوره سهم آغازینی نسبت به هنر و مائده های جادو کار آن دارد،و گرچه نقشی بر دیواری، سازی بر دستی، یا شاخه ناری بر کالبد مرده، بیانگر پیکره آیینی اسطوره ، با بن مایه ها و بن پایه های هنر است.

آدمی پرسنده است، گرچه پرسشگر به دنیا نیامده است، ولی هنگام نیاز، او را از غار به دشت کشانده و دانه کشف و دانه کار گردیده، همان داس ابتدایی درو،با طرحی هر چندگنگ از آن، گویای این نکته است،که حس آدمی، نقش و نگار آن پدیده هایی است که از ذات مرگ به ذات مرگ به ذات زندگی چشم دوخته است، این آن رمز ناگشوده ای است که تنها «هنر» و هر چه آن را همراهی کرده و می کند، پاسخ دهنده ی مکانی در لامکان از هستی اوست؛ که به هر روی وی سالک آن بوده است. هم از درگاه هست که «هنر» و هر چه آن را همراهی کرده و می کند، پاسخ دهنده مکانی در لامکان، از هستی اوست؛ که به هر روی وی سالک آن بوده است. هم از درگاه هست که «هنر» از نگاهداشت به شاخاب های متخیل و گاه باور برآور اسطوره بی نیاز دیده نمی شود.   

کتاب ماه هنر 1387 شماره 117

دریافت مقاله

منبع: پرتال جامع علوم انسانی