رسول جعفریان: امام حسن(ع) به عرضه کلمات حکیمانه شهرت دارد

1395/9/7 ۰۸:۴۷

استاد گروه تاریخ دانشگاه تهران معتقد است که یکی از جنبه‌های آگاهی‌بخشی اهل بیت(ع)، صدور کلمات حکمت‌آمیز است که این میراث، نخست از پیامبر(ص) و امام علی(ع) و پس از آنان، به سایر امامان(ع) منتقل شده است. اما در این میان، چهره ویژه‌ای از امام مجتبی(ع) در آثار کهن ادبی در ارائه کلمات حکیمانه دیده می‌شود و ایشان به این مهم شهرت دارند.

استاد گروه تاریخ دانشگاه تهران معتقد است که یکی از جنبه‌های آگاهی‌بخشی اهل بیت(ع)، صدور کلمات حکمت‌آمیز است که این میراث، نخست از پیامبر(ص) و امام علی(ع) و پس از آنان، به سایر امامان(ع) منتقل شده است. اما در این میان، چهره ویژه‌ای از امام مجتبی(ع) در آثار کهن ادبی در ارائه کلمات حکیمانه دیده می‌شود و ایشان به این مهم شهرت دارند.
حجت‌الاسلام دکتر رسول جعفریان، استاد گروه تاریخ دانشگاه تهران در گپ‌وگفتی که با خبر آنلاین داشته است، بر شهرت امام حسن(ع) در «سخنان حکیمانه» تأکید می‌کند و برای روشن‌تر شدن بحث، نخست مقصود خود از «حکیمانه سخن گفتن» امام حسن(ع) را شرح می‌‌دهد. جعفریان معتقد است «حکمت» نه فلسفه است نه اخلاق. بلکه مقصود کلمات حکیمانه‌ای است که از یک سو نشانگر عمق بینش حکمی آن بزرگوار و از سوی دیگر، استفاده از چنین ابزاری برای ارائه بخشی از آگاهی‌های اخلاقی و انسانی به جامعه است. به زعم او اینجا مقصود تقسیم حکمت به «نظری» و «عملی» نیست، بلکه تجربه‌های ذهنی و عملی انسانی و ناظر به کمال مطلق و ارزش‌های فطری است که به صورت کلمات حکیمانه بر زبان جاری می‌شود.
حجت‌الاسلام جعفریان در این راستا، تأکید می‌کند که یکی از جنبه‌های آگاهی‌بخشی اهل‌بیت، صدور کلمات حکمت‌آمیز است که این میراث نخست از پیامبر(ص) و امام علی(ع) و پس از آنان، به سایر امامان منتقل شده است اما در این میان، چهره ویژه‌ای از امام مجتبی(ع) در آثار کهن ادبی در عرضه کلمات حکیمانه دیده می‌شود.
او در این راستا برای مستند کردن بحث خود، نمونه‌هایی از این بیانات را نقل می‌کند: اى فرزند آدم! از حرام‏‌هاى الهى خود را پاک نگه‌ دار، «عابد» خواهى بود. راضى به آنچه خدا تقسیم کرده باش، «بى‌نیاز» خواهى بود. با همسایگانت خوب رفتار کن، «مسلمان» خواهى بود. با مردم همانگونه رفتار کن که دوست دارى با تو رفتار کنند، «عادل» خواهى بود. در برابر شما، اقوامى بودند که اموالى گردآوردند، بناهایى ساختند، آرزوهاى طولانى داشتند اما آنچه فراهم آوردند، بى‌‏فایده ماند، کارهایشان فریب و بى‌‏پایه شد و سکونتگاه‌هایشان، مقبره شد. اى فرزند آدم! از روزى که از مادر‌زاده شدى، یکسره در نابودى عمرت تلاش مى‏‌کنى. از آنچه در اختیار توست، توشه‏‌اى براى آنچه پیش روى توست فراهم ساز. مؤمن، زاد و توشه بر مى‏‌دارد، کافر به عیش مى‌‏پردازد.»

منبع: ایران