1395/5/4 ۱۰:۰۱
از میان نسخه های فراوان كتابخانه گرانبهای استاد دكتر اصغر مهدوی، رسالۀ عرفانی ارزشمندی است به زبان فارسی و به گمان بسیار از سده های پنجم یا ششم كه به دلیل افتادگی های آغاز و انجام و به دست نرسیدن نسخه دیگری از آن، نه نام خود رساله شناخته است و نه نام نویسندۀ آن.
بررسی این رساله كه به گمان بسیار بازنوشت مجالس پیری عارف است و از گونه گفتار نوشته ای صوفیانه، نشان می دهد كه گوینده عارفی دانشمند بوده است از گونه كسانی چون احمد غزالی و عین القضات همدانی كه افزون بر آگاهی بسیار از قرآن و حدیث و علوم شریعت با سلوك صوفیانه و تجربه های عارفانه نیك آشنا بوده و آن چه می گفته از سر تجربه و آزمودگی بوده است. در این مقاله به معرفی گسترده تر این رساله همراه با بازنمایی پاره ای از ویژگی های زبانی آن پرداخته شده است.
این ویژگی های زبانی و ... بسیار كهن می نمایند و این گمانه را كه این متن از سدۀ پنجم یا ششم است قوت می بخشند و گاه مانند فراوانی واژگان و تركیبات عربی اندكی تازه تر می نمایند و آن را با متون سده هفتمی نزدیك می سازند.
متن کامل این مقاله به قلم سید محمد راستگو و محمدفرید راستگوفر در شمارۀ جدید آینۀ میراث سال سيزدهم، شماره 2 (پياپی 57)، پاييز و زمستان 1394 منتشر شده است.
دریافت مقاله
منبع: میراث مکتوب
کاربر گرامی برای ثبت نظر لطفا ثبت نام کنید.
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید